Myanmar, The Golden Land

4 februari, op naar Yangon, Myanmar. Leo en ik hadden die ochtend nog contact gehad op Facebook. Hij had ingecheckt bij een hostel in Yangon en op het vliegveld zou een mannetje staan met een briefje met mijn naam.
Mijn vlucht had 20 min vertraging, was nog goed te doen dus! Door de controle en visa check was ook allemaal super snel. Met m'n camera in de aanslag voor het briefje met 'Yvonne' stapte ik de deur door om de taxi chauffeurs te lijf te gaan! Maar alles wat ik tegenkwam, niet mijn naam. Ik zal wel een briefje met het hostel 'motherland inn 2'. Ik liep op de breed glimlachende kerel af en vroeg een lift. Hij vroeg of ik zeker wist dat ik hierheen wilde, ja, dat wist ik zeker! We wachten op nog 2 dames, die wel hun namen op het papiertje hadden! Bij het hostel zat Leo buiten! Super leuk hem weer te zien! Dit wordt een super leuk avontuur met hem!

In het hostel leerden we Moallee kennen, een jonge meid uit Zweden. Deze dagen trokken we samen op. Naar de Shwedagon Paya, de grote gouden stupa. Een kleine teleurstelling dat deze in de steigers stond en er weinig goud te zien was, maar aangezien Myanmar 'The land of gold' wordt genoemd en het eerste wat ik vanuit de vliegtuig tunnel buiten zag was een gebouw met gouden gevel, wist ik zeker dat er nog meer glimmende dingen aan zitten te komen!
We zijn een paar uurtjes met de city circle trein geweest. Erg leuk de omgeving buiten de stad te zien, en de lokale bevolking hun lokale dingen zien doen. We hebben nog een dagje rondgelopen op wat markten, mooie kettinghanger van jade gekocht.

Toen was het tijd voor de nachtbus naar Kalaw. Deze bus was zo luxe! Water, koekjes, koffie, cabincrew, dekentjes, hoofdkussen..
Rond 5 uur s ‘ochtends kwamen we aan in het super koude Kalaw, waar een paar mannetjes onze aandacht probeerden te trekken voor een hostel. Een kwam met het verbaal 'today stay for free!' Aangezien we vrij slaperig waren, begrepen we later pas dat ie bedoelde dat we nu meteen in bed mochten duiken en dan die middag inchecken en pas betalen voor die nacht. 'Free shower!' Dit begrepen we achteraf nog steeds niet. Maar een tripple voor 10$ is een goed prijsje in Myanmar! Ook dit hebben we met onze slaperige hoofden zo'n 5 keer herhaald. Paar minuten lopen en we kwamen aan bij Golden Lily guesthouse. De kamer was prima, de prijs te gek! (Voor de reizende mensen onder ons: Er waren een aantal kamers met bedbugs)
Na nog een paar uurtjes slaap eraan vast geplakt te hebben, was het tijd voor ontbijt en het regelen van een trek! We besloten erop uit te gaan in plaats van te boeken bij het hostel. Hier en daar een praatje, een loopje door de stad, langs de Shwe Oo Min Paya, een groep stupa's en een grot met onvoorstelbaar veel buddhas! Dit is zeker een aanrader! Onderweg hebben we besloten bij wie we wilden boeken en op de namiddag was alles rond! De volgende ochtend zouden we 9 uur lopend vertrekken op de 80 km tocht van Kalaw naar de Inle Lake!
Ik was ondertussen goed opgeknapt. M'n ziekzijn is eindelijk achter de rug. Ik eet weer normal en heb zelfs het gevoel dat mn lichaam eten aan het aanvullen is.. Wat wat minder de bedoeling is.. Maar in ieder geval makkelijk fit genoeg voor deze tocht!

Wat een uitzicht! Dat is wel een sprong bij de afgrond waard! Langs farm country, door tribal villages, geslapen bij locals in homestays, local eten geproefd, en erg veel naar het uitzicht gekeken!
Aangekomen bij de Inle Lake, met 1 blaar en flink spierpijn, maar zeer voldaan! Nog een boottripje de lake over, en afgezet bij Nyaungshwe. Hier hadden we een hostel geboekt, 4 Sisters Inn. Prima kamer en prima prijs! We zijn nog steeds met z'n 3en! Erg gezellig! Vermaken ons goed, zijn goed op elkaar ingesteld, en laten elkaar van tijd tot tijd met rust.
Vandaag hebben we een bootje gehuurd en zijn we met z'n 5ven, met nog 2 kerels uit Canada, de hele dag de Inle Lake opgegaan. Langs de floating market, floating villages, stupa's, monesterys en zonsondergang. Een mooie dag, maar ook erg tegenstrijdig. Alles voor toeristen wordt hier erg georganiseerd en geregeld. Iedereen gaat naar dezelfde spots en het is meer een shoppingmall in plaats van sightseeen. Om alle stupa's en monesterys zijn shops heen gebouwd, datgene wat je komt bekijken is weggedrukt, bijna niet te vinden en wordt niet in de spotlight gezet. We vroegen onze bootman ergens anders heen te gaan en wezen naar de kaart. Dit vond hij even lasting maar toen prima. Hier kwamen we meer de dingen tegen die we zochten, minder shops, minder 'aapjes kijken'.


Myanmar.. Myanmar is de nieuwe naam, eerder was het Birma. Maar het zijn nog steeds Birmese people en de taal is Birmese. Ze betalen met Khat, wat je uitspreekt als tsjat. 1000 staat ongeveer voor een dollar. Met dollar betalen kan ook hier, US dollar. In plaats van roken, kouwen mensen op bladeren gevuld met iets zoets en apart spakends. Dit is de nicotine. Het is rood van kleur. Mensen kouwen en zuigen erop en spugen het geregeld uit. Als mensen glimlachen hebben ze rooie tanden. De eerste keer wanneer je iemand ziet spugen schik je je wild! In India doen ze dit ook, ik heb dat rooie poeder geproeft. Je koopt het in een klein zakje. Het is een aparte smaak maar gek genoeg ook verfrissend.
Mensen zijn klein, vinden m'n blanke huid mooi, kopen zelf whitening sunlotion. Mingalaba betekend hallo. Kinderen zwaaien en springen als ze witte mensen zien, zijn helemaal niet verlegen. Hier in Inle Lake zijn floating villages. De mensen wonen in huizen op palen in het meer. In plaats van lopen over straat, roeien ze over het water. Dit roeien doen ze niet zittend. Ze staan voor op de punt en hebben 1 peddel met 1 hand en 1 been vast, die draaien ze erom heen, en maken soort rond draaiende bewegingen.


Het was tijd voor een dagje rustig aan. Omhangen, dagboeken kopen en inhalen met schrijven, en een plan maken voor de volgende bestemming. We wilden naar Mandalay en verder omhoog, maar kwamen op het nieuws en van Willeke de berichten tegen dat er rebellen de boel liepen te verzieken. Dus leek het ons geen goed idee die kant op te gaan. Dus besloten we de boemeltrein naar Thazi te nemen om van daar proberen te liften. De taxi naar het treinstation zou half 8 voor ons klaar staan! Toen we dit hadden belasten was het al avond en we hadden weinig actie om de volgende ochtend al uit te checken. Dus nog maar een dagje rustig aan! Ik ging met een meid uit Duitsland naar een lokale markt en de rest van de dag heb ik weer op m'n reet gezeten. Ik was op de namiddag zo verveeld en beu van het niks doen! Moallee vroeg of ik mee ging naar Gypsy's (een ander hostel), want onze 2 Canadese vrienden waren terug van de trek! Gewapend met wat biertjes hebben we ons gemengd in de groep, wat even lastig was na zoveel rust en stilte de laatste dagen.

Na wat biertjes zijn we met een stuk of 12 mensen uit eten gegaan en nog wat biertjes later besloten Leo en ik de volgende ochtend lekker niet weg te gaan! Erg gezellig was het! Geëindigd in een boothuis met zingende locals en een gitaar!
Ik had de wekker op 7 uur om de taxi af te zeggen.. Snel nog maar wat slaap pakken. De rest van de dag weer omgehangen met de groep.
Weer raakten we in de gezelligheid die avond! Maar toch de volgende ochtend dapper de trein doorgezet!
Leo en ik hebben afscheid genomen van Moallee, zij ging de andere kant op vandaag. 10 dagen met z'n 3en! Top tijd!
Bij de trein ging ik op zoek naar een dude voor mannenpraat voor Leo. Hij had mannenpraat nodig na die 10 dagen met Moallee en mij! Hier heb ik Wolfgang uit Duitsland gevonden. Hij ging dezelfde kant op en we kochten 3 economy class tickets voor de trein. Er waren meer blanken, maar die gingen eerste klas.. Wij zaten op houten bankjes en de locals gooiden hun groente en markt spullen door het raam om een plekje te bemachtigen. Wat een activiteit in de economy class! Zoveel leuker!
De trein was echt een hobbelrit! Nog nooit heb ik een trein zo tekeer zien gaan! Echt heel grappig! Na 10 uren was het wel genoeg. We kwamen aan in Thazi en hebben een hostel gezocht. Wolfgang heeft na een bordje Noddles (zoals ze dat hier spellen, waar we steeds veel lol om hebben..) de bus gepakt naar Mandalay. Wij bleven hangen in dit oude stadje. We wilden de volgende ochtend liften naar Bagan, maar dit viel niet mee. Locals begrepen niet wat we wilden en uiteindelijk belandden we na een routebeschrijving op een pakje sigaretten van een Army man te hebben gevolgd, in een Aircon bus naar Bagan. Later nog maar een lift poging!
Even stoppen voor lunchtijd. Er werd wat gesleuteld aan de bus, maar aangezien in de trein ook bij elke stop aan de onderkant van de trein werd getimmerd, ging ik er vol vertrouwen vanuit dat dit de manier van doen is en dat het vast geregeld gaat worden. Het half uurtje duurde toch wel erg lang en aan het gepruts te zien kon ik er uit opmaken dat de bus meer hulp nodig had dan deze gereedschap kist kon bieden. Ik sprak wat toeristen aan van een andere bus, waar zij heen gingen. Op zoek naar de chauffeur om te regelen dat hij ons wel even kon meenemen! Een travelpunt voor mij! And off we go!

Bagan bestaat uit 3 dorpjes, Nyaung U, Old Bagan en New Bagan. Wij hadden beide een tip gekregen voor een hostel in Nyaung U, dus daar ging de reis heen! Samen met John, die in de goede bus zat, regelden we een taxi en een tripple in Winner hostel.
Bagan is bijzonder. Het zijn een aantal geasfalteerde wegen en verder kleine zandweggetjes met onvoorstelbaar veel tempels overal! Het is bijna niet uit te leggen, dus even Google op bagan of als ik later een blog upload zijn daar wel betere foto's. Ik heb geen foto's van bagan op m'n telefoon..
We deden een kleine wandeling voor zonsondergang en toen was het weer tijd voor het dagelijkse rijstgerecht.
De volgende dag uitslaap dag. Na 2 dagen vroeg opstaan, werd dit wel tijd! Uitslapen is voor mij hier een uur of 8.. Langer gaat echt niet..
We liepen wat door het dorp voor wat saaie regeldingen. Met crossed fingers en veel geduld m'n vlucht geboekt naar Kuala Lumpur! 3 maart vlieg ik naar m'n hometown! Het internet is hier zo zwak, het was een gokje of het wel zou lukken.
Op de namiddag fietsen gehuurd en een tempelplek gezocht voor zonsondergang. Magisch mooi is het hier!!
De dag erna hebben we voor zonsopkomst, ik met een chagrijnig hoofd en honger in m'n maag, mopeds gehuurd. Jongetjes van 7 rijden hier op motorbikes en scooters, maar toeristen mogen niet meer dan een electrische fiets ;) maar dat was an other first voor mij! Dus weer een leuke check! Door alle dorpjes, langs tempels, wat lokale kunst bekeken. Laquerware is wel een erg interessante techniek hier! Ze maken servies enzo van bamboe en boomhars. Dit proces duurt zo'n 7 maanden!
Verder maken ze sandpaintings. Van zand uit ze ayeyarwaddy river (een grote rivier die te vergelijken is met de Mekong en de Ganges) de lijm is van bomen en de afbeeldingen zijn gekopieerd uit tempels! Errrrug mooi!
Leo en ik besloten uit elkaar te gaan voor de dag. Ik wilde overal stoppen en dingen zien en hij wilde touren op z'n moped. Dus zagen we elkaar na zonsondergang weer! Ik was de hele dag de weg kwijt in alle zandweggetjes. Heb niet de moeite genomen me te oriënteren, want dat was toch kansloos. Hier en daar wat vragen en uiteindelijk achter een Frans stel aangereden naar een tempel voor een mooie zonsondergang! Top!
We eten eigenlijk nooit met z'n 2en, en zo ook vandaag hadden we een groep van 7! Gezellig weer!
Leo heeft besloten Myanmar eerder te verlaten. En ik blijf hier nog wel tot het einde van m'n visum. Dus de laatste 10 dagen ga ik solo Myanmar te lijf!


De tip van Bagan:
Een van de dagen in Bagan liepen Leo en ik op straat in Nuang U. Springt er ineens een kerel met grote cowboy hoed voor me en zegt 'I got something you want to do! And its probably gonna be the best experience in Myanmar!' Dat klonk overtuigend..! Laat maar horen wat je te bieden hebt! Dus we hadden ons opgegegeven voor deze trip! Deze man hielp 3 jongens van rond de 17 aan touristen. Deze jongens hadden een boot en namen mensen mee naar de 4 plaatsen in Bagan die zij het leukst vinden.
Om 1 uur verzamelen. We waren met z'n 8en, mooi aantal! Vanaf het verzamelpunt liepen we naar het water, de Ayeyarwady river, de grote rivier in Myanmar. Hier meteen de schoenen uit want we moesten door het water en blubber naar de boot! Ik vond het nu al een te gekke trip! De eerste stop was een klein stukje lopen vanaf het punt waar we de boot weer af gingen. Alleen dit stukje wat al zo mooi! Hier wat lokale mensen lange bonen aan het plukken, daar wat lokale mensen met geiten te wandelen. Boven op een rots 2 lokale mensen met een strohoed ons aan het begluren. Het pad wat we bewandelden was super schoon! Op een paar papiertjes na van snoepjes die je hier vaak na het eten krijgt (gemaakt van Tamarine fruit). Volgens Steven, de man met de cowboy hoed, is er een iemand die hier langs loopt en een spoor achterlaat. En hij wil graag weten wie.. Hij pakt de papiertjes netjes op en doet het in een zakje.
We komen aan bij een hek. Een van de jongens trekt aan een touw wat minstens 30 meter is, en er is een bel te horen. De key lady komt eraan en doet open. Blijkbaar hebben zij en de jongens een afspraak. Ze krijgt voor elke groep toeristen een x bedrag. Hier is een tempel met een buddha en een secret tunnel eronder! De key lady had een tijd geleden in de tunnel lichten geïnstalleerd en wilde geld om de lichten aan te doen. Steven en de jongens vonden dit helemaal niet leuk en hoefden de lichten niet aan. Ze verzien de toeristen van zaklampen, wat het veel leuker maakt! De key lady draait het spelletje om en vroeg geld om de lichten uit te houden. Dus daar krijgt ze nu een paar centen voor!
Terug naar de boot, op naar de volgende stop, het strandje. In de middle of nowhere met alleen ons en het bootje! Hier hebben we even lekker gezwommen en een biertje gedronken in de zon! De jongens hadden plastic stoeltjes mee en tafels, we werden van alles voorzien! Ze hadden overal over nagedacht! Steven legde uit dat ze precies tellen hoeveel ze hebben van alles, en willen op het eind van de dag precies uitkomen. Want als ze ook maar iets kwijt zijn moeten ze hun hele dag verdienste investeren daarin en houden ze dus niks over. Het was zeker te zien dat de jongens een goede structuur hadden! Waarschijnlijk met veel hulp van Steven!
Een uurtje in de zon en op naar een local dorpje. Op de boot er naar toe kregen we allemaal een foto van een dorpbewoner. Het spel is de persoon te vinden en de foto achter te laten. Dus zonder foto terug te komen. Mensen hier hebben geen camera, laat staan dat ze iets af kunnen drukken. Ze vinden het geweldig een foto van zichzelf te hebben! Ik ging op zoek naar de vrouw op de foto. Een kerel uit het dorp hielp me en nam me mee! Overal wat om de hoek gekeken en naar kindjes gezwaaid. Mensen op de foto gezet. Want de foto's konden we later gratis uploaden zodat de jongens de foto's weer konden gebruiken voor een nieuwe groep toeristen. Geniaal! En iedereen wil op de foto en is blij! De kindjes zijn ook zo blij en vrolijk allemaal!
Ik was de hele tijd alleen met m'n persoonlijke gids. Al m'n medetoeristen waren allemaal een andere kant op! Ik had het super naar m'n zin! M'n foto vrouwtje vroeg me binnen en gaf me vanalles te eten! Alles zelfgemaakt natuurlijk! Van eten wat ze hier verbouwen. Het water heb ik verstandig laten staan.. Van de jongens had iedereen een zak kleine mandarijntjes meegekregen. En ja, mandarijntjes zijn klein, maar dezen zijn extra klein. Zo'n 3 cm doorsnee. Omdat de mensen dat hier in het dorp niet verbouwen, en op de markt het voor hun erg duur is, is dit een soort snoepje voor hun. We kregen hier een zak van mee om uit te delen wanneer we een foto hadden gemaakt, of zoals nu, wanneer iemand je in huis vraagt en te eten geeft. Communicatie is met handen en voeten. Ik begreep dat de vrouw met 3 mensen woont en heb haar man ontmoet.
M'n gids nam me mee naar een andere familie. Ook foto's en eten, handen en voeten over hoe de familie in elkaar steekt, die was broer van die, man van die en daar een vader. Dat kind hoorde bij een andere familie maar kwam even buurten. en als afsluiting mandarijntjes.
Door de velden naar de andere kant van het dorp. Het was bijna tijd om naar de boot terug te gaan. Toen kwam ik Leo weer tegen. Mooie timing, want m'n guide had me net een bloem gegeven.. Wegwezen! ;)
Nog wat foto's van kinderen die speelden op een bult, en dit daardoor vernielden.. Haha!
Voor zonsondergang gingen we naar onze 4e en laatste stop, de zandbank. Vandaag was speciaal, want een van de jongens was 17 geworden! En vanavond zou er een feestje zijn en wij waren uitgenodigd. Op de zandbank werd alles klaargezet. Er waren zo'n 40 mensen! Eerst allemaal spelletjes! Zaklopen, ballon om de voet knopen en elkaars ballon kapot stampen, en overgooien met waterballonnen! Iedereen kreeg rijst en groente te eten, en er was bier en fris. Cadeautjestijd! Ik had een cadeautje gehaald. Kon het niet over m'n hart verkrijgen te weten dat ie jarig was en met niks aankomen! Hier in Bagan is blijkbaar het tankstation niet dichtbij dus verkopen mensen literflessen met benzine. Ik heb een fles benzine voor hem gekocht, voor z'n motorbike! Nadat alle cadeaus waren uitgepakt was het taart tijd! Traditie is dat iedereen de kaarsjes mee uit blast. En daarna snijdt de jarige de taart aan om vervolgens iedereen een hapje te voeren. Ik wist dit niet en hij kwam nadat ie Steven een hap had gegeven met de lepel mijn kant op! Happen maar! Daarna doken alle kinderen er in! Het werd een taart gevecht! Wat een plezier!
Nog een laatste biertje en toen was het toch echt tijd weer op de boot te gaan en terug door de blubber te lopen naar het dorp..
Dat was 1 dag! Maar wel 1 hele speciale! (En zeker een aanrader voor mensen die naar Bagan gaan! Zoek het ‘May Kha Lar Guesthouse’ aan de Main Road in Nyaung U, hier hebben ze info en kun je je opgeven)


Ik besloot nog een dagje een activiteit te doen. Ik wilde mount Popa beklimmen! 777 trappen! Leo ging niet met me mee, die wilde nog een dagje cruisen op de moped. Rond 3 werd ik opgehaald, samen met nog een stel wat in mijn hostel zat. Ik vroeg de chauffeur of er nog meer mee gingen, ja, nog 1! Ik dacht dat hij bedoelde: nog 1 persoon, maar misschien bedoelde ie 1 hostel, want er kwamen 2 meiden aan. Ik zat shotgun, 3 acherin, en de laatste meid moest op een kleedje in de kofferbak! Ik vond dat eigenlijk een beetje te gek, want we betaalden per persoon 10$ voor deze taxi rit! Maar ik vond dat ze dat zelf in de hand had of ze er iets aan wilde doen of niet.
Mt Popa is niet echt een aanrader. De berg zelf was van een afstandje leuk om te zien, maar de trappen en de tempel op de top waren erg erg vies en het zag eruit als een grote vuilnisbelt; overal tempelresten in de hoeken. Ook veel prikkeldraad overal, een hele dikke satelliet met een dikke laag prikkeldraad erom heen.
Johannes (mn broeder) had een paar weken geleden al eens gevraagd of ik ook een filmpje kon maken van een aapje die wat van me stal. Dit was het moment! Met zoveel apen om me heen die al op m'n waterfles aan het azen waren! Gewapend met m'n camera en water ging ik de apen te lijf! Ik had veel schik met mezelf, maar vond het ook wat treurig dat het hoogtepunt van de trip een aap was die ik uitlokte m'n water af te pakken voor een filmpje..
De laatste dag in Bagan! Uiteindelijk zijn we hier best nog wat dagen geweest! We vonden het een erg fijne plek! Gister met avondeten hadden we weer een hele andere groep. Ik leerde Camilio uit Costa Rica en Jo uit Australie kennen. Met z'n 3en gingen we deze ochtend om uur dapper de zonsopgang tegemoet! Ik had dit al een keer gezien, maar vond dat ik hier nu nog was en nog wel een keer een fietsje kon huren! Dus nog in het donker fietsten we achter elkaar over de zandweggetjes op zoek naar een tempel met minder mensen en die te beklimmen was. Een uur later zaten we rustig naast elkaar op het randje af te wachten tot de eerste stralen te zien waten, zoveel rust! Ondertussen werden alle luchtballonnen al opgeblazen, ik weet niet precies hoeveel, maar wel zo'n 30! Er zijn 3 compagnies die ballonvluchten over Bagan doen, en ik had gehoord dat ze altijd voor een dag of 4 a 5 vol zitten! Moet je nagaan hoeveel geld daar in de omloop is en hoeveel mensen elke dag de lucht in gaan!
Het is hier zo mooi! Ik was zo blij dat ik nog een ochtend had doorgezet! De zon kwam op en de ballonnen in de lucht kwamen onze kant op. Over de tempel heen die we hadden gekozen. Sommigen zo laag dat we zonder schreeuwen elkaar 'mingalaba' konden horen zeggen! En zwaaien is altijd een leuke hobby natuurlijk! Ik zwaai zoveel op reis! Leuk, even zwaaien!
Terug naar het hostel om een ontbijtje te scoren en door naar de markt voor wat lokale kiekjes en souvenirs. Camilio en ik zijn op de terugweg nog langs een gigantische gouden stupa gefietst. Mensen kopen echte goudblaadjes en beplakken hier de stupa mee, die wordt gezien als de hoogste donatie. Je kunt van dichtbij ook zien dat de stupa allemaal kleine vierkantjes heeft. Ik heb eens gevraagd hoeveel het kosten, 10$ werd er gevraagd. Maar ik weet niet of dat local of tourist price was. Wat het ook is, ik kan me voorstellen dat het een hele investering is voor een local.
Na afscheid te hebben genomen van onze nieuwe vrienden, zijn Leo en ik nog even wat shops langs gegaan. Ik heb nog wat souvenirs gekocht. Een paar dagen geleden was m'n oog op een sandpainting gevallen. Ik probeerde af te dingen, maar deze man wilde niet meer dan een dollar in de prijs omlaag. Aangezien het in m'n hoofd bleef zitten, was het blijkbaar nodig dat ik het ging kopen. Dus ik probeerde het nog een keer. Wat dacht je van deze prijs? Hij keek me aan en zei: 'I told you this before! This is the price!' Ik moest erg lachen, hij herkende me wel natuurlijk. Dus ik zei die prijs met een dollar eraf en hij moest daar om lachen, we hadden een deal. Hij vroeg of ik die andere nog wilde; ze onthouden echt alles hier! Nee, want ik had al een deal gesloten met een schooljongen die in ons hostel verkoopt om z'n studie te kunnen betalen. Of dit waar is of niet, weet ik niet. Maar het voelde oprecht en hij wist ook veel te vertellen over de paintings, dus vond het wel een mooi doel. Het is ook beter hier en daar je geld te verspreiden, iedereen wat!
De nachtbus was in de aantocht, en zo ook ons afscheid. Leo had besloten Myanmar eerder te verlaten. Hij zou een deze dagen naar Bangkok vliegen. En ik zou dus nog een tijdje solo Myanmar door! Leo heeft sinds hij op reis is, dat is nu over een jaar, elke dag een selfie gemaakt! Soms heeft hij mensen in z'n selfie en vandaag mocht ik erbij!
4 uur in de ochtendstond kwamen we aan in Yangon. Ik had besloten meteen de ochtendbus door te pakken naar Hpa-An. Dat scheelde veel gedoe en tijd in yangon. Dikke knuffels en wensen heen en weer! We hebben erg leuk en relaxt samen gereisd de afgelopen weken! Met de eerste 10 dagen Moallee als 3e musketier, niet te vergeten!


Op zoek naar de bus naar Hpa-an. Een jongen nam me mee en liet me de weg zien. Een kwartiertje later zou de bus al vertrekken! Mooie timing! Maar qua tijden was de info toch wat wazig. Eerst zouden we half 6 vertrekken, maar om 5 voor 5 werd ik de bus in gewezen en vertrokken we. Ik meende dat we 4 uur aankwamen, maar om 12 uur, toen ik rustig m'n muziekje zat te luisteren en een lokaal zakje chips op de peuzelen, hoorde ik de chauffeur tegen de ticketman zeggen 'foreigner! Foreigner!' Aangezien ik in een local bus zat en de enige blanke was, moest ik dit wel zijn! Ik vroeg of we in Hpa-an waren, nee, dat waren we niet, maar toch moest ik eruit. Ze regelden een motorbike taxi voor een dollar en met m'n grote backpack op m'n rug en m'n kleine tussen ons in, scheurden we door het verkeer! En voor ik het wist was ik aangekomen bij m'n hostel in Hpa-an. Even wennen weer alleen zijn en vrienden maken.



Ik moest even m'n draai weer vinden van het solo travelen. Spullen in de kamer en eerst maar eens op zoek naar een bank. In de hitte met de kaart in m'n hand, liep ik er zo aan voorbij! En toen brak m'n steun en toeverlaat; m'n havaiana slipper! Dit is altijd even een dingetje, want je loopt hier zoveel op slippers, dat een stel goede slippers wel wat waard is. Maar de kans op goede slippers, en ook mijn maat, was nog even afwachten hier in Myanmar. Dus eerst maar terug naar het hostel. Poging 2: op pad gaan. Onder aan de trap hoorde ik mensen over de trip praten die door het hostel georganiseer wordt. Ik had de receptie gevraagd maar die zei dat nog niemand zich had opgegeven. En de meer mensen hoe goedkoper en de meer zielen de meer vreugd. Ik spraak hun aan en blijkbaar hadden deze 4 zich al opgegeven! Dus ik sloot me aan voor de volgende dag met de trip en voor vandaag met lunch. Op de namiddag ben ik met Hannes uit Duitsland op pad gegaan naar een stupa op een berg voor zonsondergang.
We moesten op een bootje naar het eiland. Samen met Alice en Batist uit Frankrijk zaten we op het bootje en beklommen we de berg. Het was een mooie wandeling! Het laatste end haakten Alice en ik af, het was super stijl en met veel losse stenen, en ik zag het niet zitten daar ook weer langs terug te moeten. Dus we hebben daar een tijdje gezeten en zijn toen samen naar beneden gelopen om de zonsondergang vanaf het bootje te zien.


De trip de volgende dag was erg geslaagd! Alice en Batist bleken zich ook te hebben opgegeven. Met 7 in de pick-up bus (grote tucktuck) langs allemaal grotten en dingen. We kwamen langs een grot met een super lange rij van monniken, oneindig! Iets verder gereden was een soort zwembadje, maar het leek meer op een vijvertje waar je kon zwemmen, een erg ontspannen plek. Langs een veld met 1121 buddhas, allemaal goud m groot, die allemaal een eigen bodhi tree achter hun hadden. Een tempel op een gigantische steen die in het midden van een rond meer stond te balanceren. Ik heb veel nieuwe dingen gezien! En als laatste voor zonsondergang naar een grot waar miljoenen vleermuizen uit kwamen vliegen. Als een gigantische zwerm vlogen ze de grot uit en van achter een andere berg vandaan kwam nog een straal! Echt heel bijzonder! Omdat we het vanaf een bergje bekeken, leek het als een waterstroom!
Ik vond dit een erg geslaagde trip!


De volgende dag wilde ik graag de berg naar de monestery beklimmen en daar overnachten. Ik hoorde van de receptie dat er nog 2 meiden waren die dit gingen doen, dus ging ik op zoek naar kamer 10! Ik sprak met de twee meiden uit België af om 3 uur in de middag bij de voet van de berg samen om hoog te lopen. Alice en Batist hadden besloten nog een dagje te blijven en ik vroeg of ze mee gingen de berg op. Dit wilden ze wel en uiteindelijk zijn we met z'n 6en (er was nog iemand aangesloten, die niet bleef overnachten, en er onderweg achterkwam dat wij dat wel zouden doen…) in de pick-up bus naar de berg gegaan en al zwetend de trappen 2 uur lang beklommen. Het uitzicht was ontzettend mooi! We kregen te eten en realiseerden ons dat alles wat hier is of moet komen, te voet getild moet worden. Slapen en eten in de monastary was op donatiebasis maar een fixed price van 5000 Khat. Bijzonder gezegd maar wel in te denken waarom ze dat doen. We waren niet de enige, met nog zo'n 5 anderen sliepen we naast elkaar op rieten matjes in een betonnen kamer. Eerst een koude bucketshouwer, prima te doen na dat gezweet in de zon! Na het eten hebben we nog een hele tijd buiten gezeten en raakte ik in gesprek met een paar van de anderen over het Buddhisme, de zin van het leven, en ander spirituele meningen! Ik vind dat toch altijd wel interessant, luisteren naar wat anderen bedenken en vinden, zelf er wat ingooien.


Opgestaan voor zonsopkomst, ook al was ik al een tijdje wakker.
Na een kopje koffie en brood met jam in de ochtend was het tijd via de andere kant van de berg naar beneden te lopen, weer in de zon die nu om 8 uur s ‘ochtends al flink heet was. We waren zo beneden en liepen naar de grote weg. We wilden liften en hadden daar een ietwat grotere auto voor nodig. De Belgische dames wilden iets verderop gaan staan om een lift te krijgen. Ik stak m'n hand op en meteen de eerste auto met bakkie stopte. We konden met z'n allen achterin! Dit was echt te simpel voor woorden!
Alice, Batist en ik besloten vanaf Hpa-An meteen de bus door te nemen naar Mawlamyine. Dit was maar 2 uurtjes. Rond lunchtijd kwamen we aan, tas gedropt en wat gegeten en zonder te douchen zijn de in de middag naar de grote buddha gegaan, Win Sein Taw Ya. En groot dat ie was! De grootste van.. Myanmar..? Azië..? In ieder geval de grootste van iets.. 560 ft! In de buddha waren een aantal levels met beelden te zien, die waarschijnlijk een heel verhaal vertelden, maar alles was in Birmees dus lastig lezen laat staan begrijpen. We kwamen uit bij het oor, gigantisch!!
We hadden een pick-up taxi geregeld, en blijkbaar neemt die je dan mee naar 3 plaatsen. Wij wilden alleen naar de buddha, dus dit was een extra! We kwamen bij een bergje aan, die moesten we op! Waarom ook niet! Net deze ochtend de berg van de monastary afgelopen, nu maar weer omhoog naar een tempel. Er waren 2 routes, maar 1 was helaas verboden voor vrouwen. Daar boven op die berg was het verrassend mooi! De bovenkant van de berg waren allemaal donkere spikes!
Genoeg op en neer gelopen, tijd om bij het hostel de beatlenut te proberen! Dit is vanalles wat in een blad is gewikkeld. De lokals kouwen dit, het is te vergelijken met roken. Je krijgt er een rode mond van en spuugt af en toe wat uit, dit is dan ook rood! Lekker roggelen en dan rood spugen en vervolgens breed lachen met rode tanden! De eerste keer dat je dat ziet is even bijzonder.
Ik was er niet weg van, maar Alice en ik hadden er wel veel plezier om!

We hadden van de dames uit België gehoord dat je hier een motorbike kan huren en die op een bootje mee kunt nemen het eiland op. Bilu Kyun, oftewel: Ogre island!
Dus dat was de uitdaging van de dag! Ik ben de laatste tijd erg vroeg wakker, dus ook nu stond ik voor 7 uur al bij de receptie om de motorbikes te reserveren, wie t eerst komt wie t eerst maalt. Ik had gister avond gekletst met wat mensen en zo ook met Joeri, ik nodigde heb uit om mee te gaan! In de ochtend kwamen we nog 2 mensen tegen met hetzelfde plan, en zo hadden we al een gang van 6!
De motorbikes was even een uitdaging. Een had een lekke band en we moesten even wachten op de motorbike man. '5 min.. 5 min..' Ik kende deze 5 minuten, dat werden dus sowieso 45! Ik vond dat we lang genoeg hadden gewacht! De receptieman zei dat ik ergens anders een bike kon huren en het geld (10.000 K) dan terug zou krijgen. Joeri stak de straat over en vroeg de motorbike taxi's wat ze ervoor wilden hun motorbike een dag uit te lenen. 6.000 K! Dit kon wel uit! Maar toen het hostel en de motorbike taxi's er lucht van kregen dat we wilden wisselen en 4.000 minder zouden betalen, was ineens niks meer mogelijk en was de prijs allemaal hetzelfde en bleven ze zeggen dat we moesten wachten. Het duurde nog even en daar kwam iemand aan op een motorbike die wij mee konden nemen! Gaan! Op naar de jetti, vanuit het hostel (Breeze) de eerste jetti als je rechts het hostel uitloopt.
Voor een schijntje werden alle 3 de motoren op 2 bootjes getild, en voor nog wat centen konden we zelf ook over! Ze wilden ons eerst op de Ferry hebben om 10.45 u, maar we hadden al zo lang gewacht op de motorbikes dat ik wees naar een klein bootje met een motorbike erin, die er net aan kwam varen, dat ging ook wel! Voor we het wisten werden de bikes aan de overkant er weer uitgetild voor een paar honderd Khat en konden we het eiland gaan verkennen! Super blij hiermee, want het eiland is blijkbaar 35 bij 15 km!
Ik zat bij Joeri achterop, achterop zitten is toch wel echt een hobby! En hij mocht graag rijden! Ik heb wel even gereden, maar niet heel lang. Vond wel dat ik zo'n half automaat even goed moest proberen!
We gingen door kleine dorpjes, stopten bij een houtzagerij, mensen nodigden ons uit om te komen kijken, langs pijpenmakers, met de hand draaide een vrouw aan een wiel en werd de boor aangedraaid zodat de 90 jarige man de gaten in de pijpen kon boren! Alles was handwerk, schuurpapier in plaats van machines. Heel gaaf om te zien! De huizen staan hier op palen, voor als het met regenseizoen los gaat. Ze zaten met z'n allen onder het huis met bulten met hout aan de pijpen te werken. De kindjes speelden met de restjes en deden de ouders na.
Hier en daar nog twee koeien met een kar op straat. Naar spelende kindjes bij een schooltje gelachen. Lunch gehad bij een teahouse. De vrouw heeft een grote tafel laag bij de grond met allemaal schalen met ingrediënten, ze maakt het waar je bij staat. De samosa's (soort loempia in driehoek vorm) worden geknipt met een schaar, en zo ook de bieslook en de kip. Je kunt plaatsnemen aan de tafel op een klein krukje of stoeltje. Ook laag bij de grond. Meestal plastic krukjes of stoeltjes die wij in Nederland zouden gebruiken voor stoeltjes voor kinderen. Thee krijg je er gratis bij, dat staat de hele dag op tafel in thermoskannen.

We reden nog een stukje verder, even kijken hoe snel onze tweewieler wilde.. En kwamen uit bij een festival met allemaal Indiërs! We werden van hier naar daar gesleept! Eet dit, bekijk dat! wat een happening! In een eetzaal waar mensen, weer aan tafels laag bij de grond en ministoeltjes, een bordje rijst met kip kregen. Het was echt India, zoveel mensen op een kluitje te schreeuwen en staren! De hekken van de ruimte gingen dicht, want het zat toch wel aardig vol. De pannen met eten waren minstens een meter doorsnede, en ik geloof dat er een stuk of 5 stonden. Ik weet dit niet eens zeker want ik was zo overweldigd door de hoeveelheid mensen in een ruimte, de drukte en het geluid, het gewurm langs elkaar heen en de hitte, Joeri gokte zo'n 45 graden, wat me niet onwaarschijnlijk leek, dat ik niet eens alle gigantische kookpannen heb kunnen opmerken!
Tijd om te gaan! Nog een handvol snoep voor na het bord eten, werden we met moeite losgelaten! Nog even hier kijken, ga maar even zitten, ow ga maar even daar zitten, kom hier staan, op de foto, ook met mij.. Erg leuk zoveel activiteit en aandacht! Maar toch tijd om te gaan!
Toen we een stukje verder reden moesten we even zien waar we waren, gelukkig hadden we een kaart met alleen Birmese namen (en Birmees geschrift) erop, dus konden we de locals vragen! En ineens stond er een man van het Indische festival naast ons! was ie ons gevolgd om zeker van te zijn dat we goed gingen? Hij wees ons de weg, inderdaad terug.
Terug bij het water.. Water.. Waar was het water! Alle bootjes lagen droog! En daar stonden we met onze motorvriend! We moesten een stukje verder rijden, langs het water, en kwamen bij een andere pier. Hier in de verte, zo'n 20 meter de zandbank op, zagen we bootjes in het water en sterke mannen die heen en weer liepen met motorbikes. Ze bonden een longy (mannen dragen hier longys, dat zijn soort kokerrokken maar dan 3 keer te groot die ze dan aan de voorkant met een bepaalde knoop vast knopen. In de achterkant stoppen ze hun telefoon en portemonnee, waarvan ik me niet kan voorstellen dat dat er nooit uitvalt..) aan de voor en achter voetensteun en in het midden kwam er een dikke bamboo stam doorheen. 2 mannen met beide een uiteinde van de bamboo stam op de schouder en de motorbike tussen hun in, en op naar de boot! Over de zandbank, stukje door het water.. Dit was zeker die paar honderd Khat waard! Wat een werk! En niet alleen voor ons, maar elke dag de hele dag, moet er vanalles heen en weer? Zou dat efficiënter kunnen, zou je denken..
Wat een topdag weer!


Die avond heb ik voor tijdelijk afscheid genomen van Alice, die vliegt een dag na Batist, dus die ga ik nog net zien in Yangon. Ik had besloten een dagje langer te blijven hier in Mawlamyine. Ik wilde eigenlijk naar de Golden Rock, maar na met wat verschillende mensen te hebben gesproken, leek dat toch een hele investering qua tijd en geld voor iets wat voor de meesten een matige ervaring was. Plus! Dames mogen alleen vanaf een afstandje kijken, 5 meter minimaal. Ik hoorde dat er hier in de omgeving ook een golden rock is, 3 golden rocks! Ik ging met Kim en Jule mee op missie! Onderweg naar de rotonde waar we op moesten stappen, vroegen we in een shop of ze op onze city map 'golden rocks' in het Birmees op konden schrijven, dit waren we vergeten in het hostel. Hij krabbelde wat en we gingen onderweg naar de rotonde. We vroegen wat polities waar we heen moesten, maar die spraken geen woord Engels. Ik liet het briefje zien en ook daar kwamen ze niet uit. Even verderop nog een keer geprobeerd. Hier vertaalde een jongen wat er geschreven stond: 'pagoda'! Dus de shop jongen had wat verkeerds opgeschreven! We probeerden uit te beelden wat we zochten: 3 golden rocks.. Een doofstomme jongen die ook niet kon lezen of schrijven begreep wat we bedoelden en googelde wat plaatjes! Hij probeerde het uit te leggen aan de andere mannen, die vervolgens wat op ons briefje schreven! We hielden een truck aan om de brug over te liften en lieten het briefje zien! We gingen de goede kant op! Aan de andere kant van de brug werden we eruit gezet, geen golden rocks te bekennen. Volgens ons onderzoek, het gesprek met Joeri onder het genot van een biertje de avond ervoor, moest er ergens aan de linker kant een bord staan met 'golden rocks' hopelijk in het Engels of een plaatje.. We besloten in het ziekenhuisje te vragen, die kunnen vast Engels.. Uhm.. Een paar woorden.. We vroegen haar telefoon om een plaatje te laten zien op Google. Ze bekeek ons briefje en vertelde dat dat woord 'boot' betekende! Weer een verkeerd woord opgeschreven! Ik was ervan overtuigd dat de doofstomme jongen het bij het goede eind had en de andere mannen gewoon niet goed 'luisterden'!
Ze probeerde uit te leggen dat er ergens wel stenen waren maar die waren niet goud, dat was niet wat we zochten. We deden nog een laatste poging 'golden rocks' in het Birmees te laten opschrijven, en ik denk dat het nu was gelukt! We stoken de straat over op zoek naar een pick-up bus. Deze jongen las het briefje en wist wat we bedoelden! Instappen maar! Na zo'n 10 min rijden vond ik het toch wel ver, we checkten nog een keer en hij verzekerde ons dat het goed zou komen. Een half uur verder zagen we een bord aan de rechterkant (dus niet links, waar we de hele tijd op gefocussed waren..) gevonden! We werden in een restaurantje gezet 'wait wait..' Uhm.. Waarop dan? Hoelang dan..? Nee, gewoon wachten. Even later deden we nog een poging, we bleken te wachten op nog 23 mensen om een grote pick-up mee te delen de berg op! Hoelang ging dat duren.. Ze wuifde met d'r hand, op de manier waarop K3 met hun handjes draaien in het liedje 'handjes draaien', waarvan ik een tijdje geleden erachter was gekomen dat dat betekend: "ik heb geen flauw idee!"
Ze had dus geen idee of en wanneer er nog 23 mensen zouden komen. Opties? 45 dollar om zelf die pick-up af te huren, nee, geen optie! Lopen? Verboden voor toeristen! Motorbike? Auto? Tucktuck? De vrouw gaf ons een briefje waar in het Engels werd uitgelegd dat toeristen alleen met de grote pick-up naar boven mogen, de rest is verboden. en die pick-up was net een uur geleden naar boven gegaan met genoeg mensen. We waren dus te laat!! Nog een foto voor in het fotoboek met mezelf naast de poster van de golden rocks..


Tijd voor de dagbus naar Yangon. Ik wilde met de nachtbus, dat scheelt geld en je slaapt, dus gaat sneller, maar die waren allemaal vol. Op de namiddag kwam ik aan bij MotherlandInn2. Hier ontmoette ik Alice weer! Wat een topwijf!
We hingen nog wat om die dag, biertje, eten, langs een markt, kletsen en de volgende dag hebben we afscheid genomen.
Voor mij was het Myanmar avontuur de volgende ochtend ook afgelopen. Rond 5 moest ik van bed, met dikke vette buikpijn en een weer leeglopend lijf, hoopte ik dat ik de sprongen van het hostel naar het vliegveld en van vliegveld Yangon naar KL zonder te veel gedoe kon maken. Ik deelde een taxi met 2 andere Nederlanders, maar die zaten in een andere vlucht.

Myanmar is een hele leuke uitdaging geweest! Wat een mooi land! En zoveel goud! Het is niet voor te stellen! De mensen zijn inderdaad erg lief en behulpzaam! En ook ben ik erg dankbaar voor de mensen die ik onderweg heb ontmoet!


3 maart; KL, mn hometown!
Wat zou ik doen, doorzetten en de nachtbus pakken richting het noorden, of een nachtje bijkomen in KL, omdat ik niet zo lekker was deze ochtend. Na wat rond te hebben gelopen in KL besloot ik de bus te pakken! De metro is zo makkelijk hier. Voor ik het wist zat ik in het luxe busstation met mn smiley donut internet te checken. In het hokje voor het verschonen van babys kon ik mezelf mooi even omkleden en tanden poetsen.
10 uur in de avond in de bus. Er zat een kerel naast me die gebaarde dat ik wel op zijn schouder kon slapen. Hij sprak geen Engels en met mijn felste ogen wees ik hem zijn kant van de stoel. In zijn slaap kwam zn hand wel erg dichtbij elke keer en ik duwde hem weg. Ik stond op het punt hem wakker te maken, als ie niet gewoon wakker was, en eens de waarheid te zeggen, maar toen zei de kerel achter me of alles goed ging en ik misschien van plaats wilde wisselen. Sowieso wel! Hij ging ook naar Perhentian.

11 maart in de nacht vertrekt mn vlucht van KL naar Amsterdam. Ik had dus nog een dike week hier op het bouwty eiland! Veel chillen, elke avond een kampvuur, duiken voor mn Advanced Open Water, snorkelen, nog meer chillen, erg leuke mensen om me heen, sociale kring opgebouwd… Het was erg lastig te vertrekken. Ik was op internet aan het zoeken wat het zou kosten mn ticket te verzetten. Dit was sowieso te duur. Ik had al gesproken met een restaurantje voor wat werk, Maar helaas ging het hele verhaal niet door en vertrok ik gisteravond uit mn perfecte wereldje.
Ik ben nu terug in KL, vlieg vanavond. Het is wel even lastig te vertrekken, ik merk dat Maleisie ook wel echt mijn land is! Maar ik weet zeker dat er in Friesland ook weer heel veel mooie dingen op me te wachten staan!

Ik ga shoppen! Tot morgen!