Laatste paar weken Indonesie

Daar is 'ie dan al! M'n volgende blog, het tweede en laatste deel van Indonesie, wel snel, niet vrij kort... :)

Ik was gebleven bij de vierdaagse Komodo-detox-trip, van Lombok naar Flores! Wat een ervaring!

De eerste dag was veel reizen, vroeg in de bus, we werden gedropt in een stadje waar we nog zo'n 4 uren moesten wachten op de rest van de groep voor we verder konden met een bus naar de boot. Met toch wat Bintang en Ricewine op zak, en gewapend met zeeziektepillen, kwamen we op de namiddag bij de boot aan waar we de komende 4 dagen op zouden vertoeven! De boot was mooi wit, van hout! Zag er mooi uit! Op de kleine verhoging lagen ongeveer 16 matrasjes in rijen van 4, hier lagen we 's nachts lekker naast elkaar te ronken.
De komende dagen bestonden vooral uit snorkelen, zwemmen, varen, lezen en eten, en natuurlijk, waar de trip uiteindelijk om ging, het spotten van de komodo's! Komodo's zijn gigantisch grote en vrij gevaarlijke land hagedissen (zoals mn broer dat mooi omschrijft.. :)). Ze komen alleen voor op Flores en twee eilandjes vlakbij Flores, dus zijn vrij bijzonder!
De trip was fantastisch! Het uitzicht was echt zo mooi overal, het water was super blauw dat je overal de bodum kon zien. Het snorkelen heb ik al helemaal geen woorden voor, dat was echt zo fantastisch te gek! We hebben erg veel gekleurd en verschillend koraal en vissen gezien en mooie foto's gemaakt onder water. Ik was erg onder de indruk van het snorkelen hier!
's Avonds schitterde het plankton in de golven van de boot en waren er flying foxes te zien (grote vleermuizen), en 's ochtends werden we wakker met dolfijnen springend in het water in de volle zon met helder blauw water! Genieten! En 's nachts werden we wakker gehouden door onze bomenzagende mede-tourist.. Komen de oordoppen toch nog van pas. Is het niet snurken, is het wel de herrie van de motor van het bootje! Maar het mocht de pret absoluut niet drukken!
We hebben nog een bergje beklommen voor het fantastische uitzicht! En dat was het! Wat een paradijs! Bovenop de berg heeft Jeltje nog even een vlag gepland, hoort er wel bij natuurlijk.
De komodo's was natuurlijk ook een hoogtepunt van de trip! Wat een gigantische dieren! Heeft wat weg van krokodillen, dinausaurussen en hagedissen.. Dat dat nog bestaat...! We gingen twee keer een National Park in om de dieren te spotten. In het eerste park lagen ze te chillen aan het eind van de route, bij de keuken.. En ja, volgens de guides leven ze in het wild en vangen ze hun eigen voedsel (reeen, die naar de eilanden gehaald worden als voedsel..), maar toch waren ze bij de keuken te vinden.. Hmmm..
De tweede hike zagen we ze door het bos wandelen en nestjes bouwen! Erg indrukwekkend! Bijzondere dieren! De tong blijkt zeer gevaarlijk te zijn, als je alleen al gelikt wordt, kun je al dood gaan aan het gif. De rangers hadden een stok bij zich in de vorm van de tong, dit is soort status onder de komodo's onderling, degene met de grootste tong is het gevaarlijkst. Zo beschermen de rangers zichzelf en de touristen tegen de komodo's, handig!

Al snel hadden we nieuwe vrienden gemaakt, een stel uit Zwitserland, Danielle en Renee, twee vriendinnen uit Lietouwen die nu in Australie wonen, Erika en Akvile, en een fransman, Sam. We hadden een erg gezellig groepje zo!

Op de laatste dag hebben we nog wat groepsfoto's gemaakt. Wat een gezelligheid. Jeltje en ik hebben ook nog wat springfoto's gemaakt, zoals echte touristen dat doen. Helaas ging het hier bij mij even mis. Ik bleef steken een een stuk wier in de zee ofzo.. In ieder geval, ik viel op mn pink. De volgende dag had ik een ei op mn hand, met een lading pijn erbij. Beetje vervelend, maar gelukkig niet uit de kom, dus tijd zal het helen! (Ondertussen typ ik weer en heb ik mn pink weer losgemaakt van mn ringvinger, en doet alleen het back-pakken soms nog eventjes pijn, dus niks aan de hand! :P)

De trip was eigenlijk vier dagen en vier nachten, de laatste nacht zouden we doorbrengen op de boot in de haven van Labuan Bajo. We hadden we genoeg tijd op de boot doorgebracht en besloten een hostel te zoeken. Samen met Renee en Danielle zijn we op zoek gegaan, uiteindelijk kwamen we terug bij de eerste, waar toevallig ook Erika en Akvile waren! Sam wilde wat luxers en sliep ergens in een resort op een heuvel.
Die avond zijn we met z'n allen op stap gegaan! Het was ten slotte zaterdagavond! We hebben een erg leuke avond gehad met zn zevenen!

De volgende dag lekkere katerdag en hebben we bedacht wat we tot onze vlucht van de 12e even zouden doen in dit stadje... Duiken natuurlijk! Labuan Bajo blijkt in de top 3 van beste duikplaatsen ter wereld te staan.. Of het waar is.. Op Lombok kregen we de tip 'Devine Diving', een Nederlandse duikschool in Labuan Bajo! Daar maar eens even kijken. Alles zag er schoon uit, pakken waren netjes en heel, spullen in plastic bakken die gelabeld waren, dit beviel me allemaal wel! Boeken maar! We konden maar 1 dagje doen, omdat er ook weer een dag tussen moet zitten als je weer wilt vliegen. Renee ging ook mee duiken, en Danielle snorkelen (die vloog de volgende dag naar Bali).
In het restaurant met wifi kwamen we nog een Nederlandse man tegen van rond de 50 jaar. Hij was alleen en ik heb hem bij ons aan tafel uitgenodigd. De man, naam nog steeds onbekend, kwam al jaren in Indonesie, en eerder ook in andere landen als Cambodja, om 2 maanden in de zomer vrijwilligerswerk te doen. Hij is leerkracht en geeft Engelse les aan kinderen en helpt andere leerkrachten met lesgeven en organisatie en structuur. Een interessante man om mee te praten!

Het duiken was fantastisch! Ik was wel wat zenuwachtig, maar Marij (eigenaresse van de duikschool) legde alles goed en rustig uit! Heel fijn! In plaats van jezelf in het water laten vallen, zittend van de boot, moesten we nu van de boot aflopen. Echt super grappig!
De onderwater wereld is zo bijzonder! Je voelt je echt even helemaal weg, ik vind het helemaal leuk! Super veel kleuren koraal en vissen. We hebben een inktvis gezien en twee schildpadden! Dat was echt zo mooi, hoe die door het water vloog, wat een sprookje! En natuurlijk de Mantarog niet te vergeten! Die was echt zo groot, in het water is dat lastig inschatten, maar naar mijn idee wel anderhalve meter!
Vantevoren hadden we een aantal signalen geleerd hoe je kunt aangeven welke vissen je ziet, zodat de anderen weten waar ze naar kunnen zoeken. Zo had ik de Sweatlips gespot, geen idee wat dat in het Nederlands is,of misschien is dat wel hetzelfde in het Nederlands. Wat het ook was, het was fantastisch!

Onze twee nieuwe vriendinnen waren al vertrokken, die moesten we met eten die avond (De lekkerste pizza in tijden! Met 1/3 hoekje calzone! Grappig!) helaas missen. Sam en Danielle zouden de volgende dag ook vertrekken.Na wat boeken en knuffels uitgewisseld te hebben, was het tijd voor ieders eigen weg. Super leuke tijd samen gehad, erg leuke en gezellige mensen!

De volgende dag was het tijd voor een scooterdag! Twee scooters waren nog niet zo makkelijk te vinden in dit stadje die net begonnen is met scooters verhuren. Uiteindelijk hadden we bij twee bureautjes een scootertje. De ene bleek alleen helaas met versnelling te zijn. Dapper dat Jeltje was, durfde ze het wel aan, en ik heb op de terugweg ook nog een stuk gereden, ook weer handig dat geleerd te hebben.
Het scooterdagje was deze keer een hele uitdaging. We zochten een waterval, die helaas erg ver weg was, nog een uur lopen was en uiteindelijk ook door ons niet gevonden was. Wel hebben we erg veel lol gehad met vragen stellen aan de lokale bevolking, die absoluut geen Engels spreekt en overal “Yes” op antwoord! En aangezien we er al eerder achter waren gekomen dat Indonesiers wel wat moeite hebben met tijd en afstand in te schatten, werd dit er niet makkelijker van! Maar met pen en papier, en veel gebarentaal, hadden we er veel lol om!
's Avonds hebben we nog even met Renee gegeten. De laatste van ons groepje. Hij zag er wat bedroefd uit, had zn vriendinnetje op het vliegtuig gezet en ze meeten elkaar over een paar weken weer ergens in zuid-oost Azie!
De volgende ochtend, samen ontbijt, ging het al wat beter met hem, ook hij ging voor een scooterdagje! Succes.. :P

Na afscheid te hebben genomen zaten we binnen no time in de Bemo (klein lokaal busje) naar het vliegveld. Vandaag, weer de 12e, vlogen we naar Sulawesi, Makassar. We moesten overstappen op Bali, dit was dus een hele omweg, maar met meerdere malen een potje 'Joost' (Rummycub), puzzelboekjes en gewisselde boeken, vermaakten we ons ook wel weer.
Ik had de vorige dag een hotelletje in Makassar geboekt, aangezien we vrij laat op Sulawesi aan zouden komen. Dit had ik netjes bij de opmerkingen aangegeven.
De taxi reed ons er zo heen, en we keken onze ogen uit, alleen al naar de gevel. Ik bleek een drie sterrenhotel geboekt te hebben. Het zag er super strak uit allemaal! Omdat het vrij laat was, was het Engels sprekende personeel al weg. De jongeman gebaarde dat de kamer die we wilden, en ik had gereserveerd, bezet waren. Ow nooo... Gelukkig kwam de buurman even langs. Die zag onze blanke gestaltes al uit de taxi stappen en dacht: “Eens kijken of ik kan helpen..”. Nou, dat kon hij wel! Vertalen, vertalen en nog eens vertalen, en natuurlijk onze reservering op de toonbank gooien, met de vuist erop en de jongeman zijn baas laten bellen. We mochten even gaan zitten, hij zou het wel regelen. Uiteindelijk had hij de deluxe suite, de enige die nog vrij was, voor ons geregeld voor hetzelfde bedrag! Tv, internet, bad, airco, lounge hoek, kolosaal bed, en ondanks dat op onze reservering duidelijk stond 'excl breakfast', kregen we de volgende ochtend een kopje thee met een broodje met ondefinieerbaar spul ertussen! Wat een mazzel!
Wat het afmaakte was de MC delivery die de buurman voor ons had geregeld om half 12 's nachts! Een heerlijk koude Big Mc met sloffe friet! Maar dat mocht de pret wederom absoluut niet drukken!
En wat het helemaal compleet maakte was mn skype twee-uurtjes met mn oogappeltje Sterre en dr ouders, mn liefste Ingrid en Paul! Heerlijk bij te kletsen! Twee uren zijn nooit niet genoeg!

De volgende ochtend meteen maar door, vanuit de taxi vanaf het vliegveld hadden we al even bekeken dat dit niet ons stadje was. En daarnaast,er zijn veel interessantere plaatsen te vinden op Sulawesi. Op naar het noorden. Het hotelpersoneel heeft even een taxi geregeld naar het busstation. Tegen het advies van de receptionist in “The bus leaves at one o'clock..”, hebben we er toch voor gekozen rond 9 uur naar het station te gaan om een bus eerder te regelen. Dit lukte, een grote auto, die ze hier veel gebruiken, zo'n auto met twee achterbanken, wilde ons wel naar Pare Pare rijden. Wij wilden eigenlijk naar Rantepao, maar nu waren we in ieder geval halverwege. Dus dat eerst maar. Na makkelijk afdingen, zaten we met een aantal locals in de grote auto!
Aangekomen in Pare Pare werden we er uitgezet en werd er met handen en voeten uitgelegd dat de bus hier wel langs zou komen. We een probleempje met tijdsindicatie vragen.. Wanneer komt 'ie en hoelang doet 'ie erover..? Niet achter te komen! Iets met '5'. Maar over 5 minuten, om 5 uur, of hij doet er 5 uur over.. Raadsel..
De ene na de andere stopte even om te vragen waar we heen wilden. Op een gegeven moment hadden we iemand die een woordje Engels sprak, hij regelde de overbuurman, weer met een grote auto. Die wilde ons wel brengen, waarschijnlijk met nog meer mensen die we onderweg op gingen pikken.
Tassen in de koffergleuf, want een bak was het niet te noemen. Extra ruimte voor een bank, maar extra baggage kon lastig mee.. Wij hebben ons zelf even in de sauna-auto geinstalleerd, en konden wat ons betreft wel gaan! Hier waren er anderen die er anders over dachten. Na een tijdje te hebben gewacht, kwamen er weer wat gebaar-mensen aan, en een kindje met een papiertje met de tekst “My father is not allowed”. Wat wij eruit op konden maken, was onze taxichauffeur verhinderd en moesten we uit de auto vertrekken. Dus weer als slakjes met de backpack op de straat op. Links of rechts.. Kiezen of delen.. Laten we de stad uit lopen, goed idee! Nog geen twee minutel later stopte er een busje “where are you going?”. Mensen in Indonesie stellen altijd dezelfde vragen, waar je vandaan komt, waar je heen gaat en waar je al bent geweest, of je een hotel hebt, hoe je van a naar b wilt komen.. Het maakt niet uit wat je antwoord, als je maar wat zegt. Deze mannen in het busje wilden dat dus ook weten. We wilden een bus naar Rantepao, wie niet..?! Ze gebaarden dat het rechtdoor was, dus we hadden de goede kant gekozen. We wilden doorlopen, maar ze gebaarden dat we in moesten stappen, ook prima. Het was sowieso nog 20 min rijden kwamen we achter, blijkbaar doen ze niet aan stations in de stad. We werden uitgezet bij een tankstation, ook een station, same same.. but (heel erg) different! Hier was een tentje met pop-mie, instant noodles, dat was wel wat voor nu. We zaten daar rustig op ons gemakje, er werden nog uitgebreid wat foto's van ons gemaakt, met grote I-pad op zo'n 30 cm afstand, waarom ook niet! Toen kwamen er een paar mannen aan met een Engelse tekst op het shirt! Jeltje vroeg of ze Engels spraken “Yes”. Het antwoord 'yes' is natuurlijk gevaarlijk, maar deze mannen uit Jakarta spraken wel echt een goed woordje Engels, ze werkten op veel verschillende plaatsen voor een bedrijf die het hoofdkantoor in Amsterdam heeft zitten. Ze hebben even de boel voor ons uitgezocht! Om 5 uur kwam de bus die ons naar Rantepao kon rijden, deze was om 1 uur uit Makassar vertrokken... Oeps... Zo kwamen we alsnog in dezelfde bus als die de receptionist had aangeraden, en kwamen we na veel scheuren door de berg-bochten rond 10 uur aan in Rantepao...

Al snel hadden we een hostel, super lieve mensen en zo goed als alleen maar Nederlanders! Tijd voor wat eten en een biertje natuurlijk! Wat een gezelligheid weer!

De volgende dag zijn we met Carla en Karin, twee nichtjes, op pad gegaan het gebied 'Tana Toraja' verkennen. Op zoek naar een Bemo en al snel kwamen we aan in Ke'te'kesu, waar deze week een begrafenisceremoni was. Dit houdt heel wat in, hier in Tana Toraja. Ik ga niet alles uitschrijven wat de mensen allemaal doen wanneer er iemand overleid, maar het is erg interessant. Vandaag werden er allemaal offers gebracht. De offers bestonden uit buffels en varkens. Buffels zijn het statussymbool. Hoe meer buffels je hebt, hoe rijker je bent. Vooral wit geflekte buffels zijn erg veel geld waard, omdat die vrij zeldzaam zijn. Vandaag werden er dus offers gebracht, wat inhield dat er voor onze neus een aantal buffels geslacht werden. Bijzonder.. En bloederig..
Wanneer een persoon overleid wordt er van alles gebouwd voor de seremonie. Kleine huisjes waar de mensen kunnen zitten gedurende de week. Carla en Karin kwamen een gids tegen die de dag ervoor hun een tour aan wilde bieden. De gids nodigde ons uit om binnen te komen zitten. Hier hadden we geluk mee, want meteen erna begon het te stortregenen! We kregen meteen koffie met lokale koekjes! Wat een 'feestje'.. Het was ook meer een feestje dan een begrafenis.
De geslachte buffels werden onder de mensen verdeeld, dus hier en daar kwam een stuk buffel langs. Het rook er ook ontzettend naar vlees, maar gelukkig wel vers vlees.
Toen er rijst met iets wazigs eraan kwam, zijn we snel gegaan. We wilden nog een wandeling maken door de dorpjes.
Ze maken hier traditionele huizen met daken die lijken op bootjes. Erg leuk om te zien! Door het mooie heuvelachtige landschap kwamen we van alles tegen! Toen het weer harder begon te regenen, zijn we gaan schuilen bij een huisje. We werden binnen uitgenodigd, schoenen uit en aanschuiven! Thee op tafel, kindjes erbij, gezellig! De vrouwen waren bezig met kraaltjes rijgen als een soort net, hier maken ze brede riemen van. Ik heb even een tijdje geholpen met rijgen, even lekker prutsen, fijn is dat!
Toen de regen aardig gestopt was, zijn we doorgelopen. We waren al lang niet meer op de route die we wilden doen, en uiteindelijk kwamen we toevallig uit bij Londa, een plaatsje waar een begraafplaats in een grote rots is gehakt. Mensen krijgen hier of een huisje op een heuvel voor hun kist, of de kist wordt in een uitgehakte rots gelegd.
We konden de rots inlopen. Overal kisten, schots en scheef, kisten die aan het verrotten waren, overal botten en schedels.. Maar geen stank, wonder boven wonder (wel een oude vriend van me, een spin van 10 cm). Buiten werd de grot bewaakt door Tao Tao's. Poppen die gemaakt worden als iemand overleden is, met de overledene als inspiratie. Er stond buiten dus een rij oude poppen, leek allemaal wat griezelig, maar het is een erg bijzondere en interessante traditie.
Na een erg gezellige dag hebben we 's avonds afscheid genomen van Carla en Karin. Die gingen in de nachtbus. We zijn aangeschoven bij At, een Nederlandse man van 72, hij zat achter zijn laptop de les voor de volgende dag voor te bereiden. At vliegt twee keer per jaar hierheen om goede dingen te doen! At heeft in zijn leven veel gereisd en had mooie en grappige verhalen.

We hadden bedacht met de boot naar Borneo te gaan. Overal probeerden we informatie te vinden, maar helaas.. Het enige wat we kregen te horen was dat er een boot van Pare Pare naar Borneo ging. Aangezien we Janneke de 22e ontmoeten, konden we het er niet op gokken door naar het noorden te gaan op de hoop dat daar een boot vertrok, dus terug in de auto naar Pare Pare een dag later. Maar eerst een dagje ontspannen, ik was niet helemaal lekker, wat snotterig,hoesten en niezen, dus even niet te veel doen. We liepen door het stadje, hebben boottickets gekocht en eten voor op de boot, crackers met pindakaas en jam!
We liepen langs een vitrine met allemaal lokale koekjes en lekkernijen in kleurtjes. Hier moesten we wat van testen natuurlijk! Eerst 4 getest, de ene die het veiligste leek, de brownie-actige, was niet echt lekker, en de ene flubberige was toch eigenlijk wel erg smakelijk! Nog maar vier! We zaten lekker op het stoepje enthousiast te doen over onze lokale hapjes, toen er allemaal vrouwen in mooie outfits voorbij kwamen. Achteraf bleek dit een trouwerij te zijn. We werden door twee opgemerkt en ze vroegen of ze een foto mochten maken. Tuurlijk, no problem! Voor we het wisten stond had iedereen de telefoon uit de rok en stonden we met alle genodigden op de foto!

Zondag 16 september, tijd voor onze reis terug naar Pare Pare om daar de boot te nemen naar Nunukan, met een paar tussenstops. De boot zou er 50 uur over doen, dus we hadden nog even te gaan! We kwamen bij de boot aan en het voelde alsof we in de film 'Titanic' waren gedropt! Allemaal mannen met dozen het schip op, mensen die kris kras door elkaar heen liepen, karren met baggage, een takel die goederen aan boord takelde.. We manouvreerden ons een weg door de drukte en toen we over de gang liepen, was het helemaal Titanic. Mensen die op stukjes karton op de vloer lagen tussen de kakkerlakken met hun Economy Class Ticket, die wij ook hadden! Met andere woorden, zoek een kartonnetje! Dat hadden we even anders bedacht, dus op naar de schippers en een dealtje sluiten voor een cabin. Twee tientjes en twee minuten verder hadden we een cabin met 6 bedden, waar we samen verbleven, airco, kluisjes en een sleutel, hoe fijn was dat! Ik wist dat alles op zn pootjes terecht zou komen, maar toen we eenmaal in de cabin zaten, was ik toch wel echt super blij met het plekje.. Ik zeg mezelf niet echt 50 uren op de grond liggen, op een kartonnetje, tussen de kakkerlakken en de hoestende mensen..
Dus 2 dagen boot, inclusief drie keer daags eten, rijst, rijst en nog eens koude rijst.. Zo blij was ik met de crackers met peanutbutter and jelly! Ontbijt met rijst en ei deed me de vorige keer ook niet echt goed op een boot.. Op de boot was het veel lezen, Joost'en, en wat rondlopen. Het rondlopen was meer een freakshow, aangezien wij de enige blanken waren op de Titanic..
Af en toe ging het gezang van de moskee af, en een keer hebben we een kerkdienst bijgewoond toen we in het restaurant zijn blijven hangen. Af en toe wat life muziek, kan allemaal op de Titanic!
Maar na de 50 uren was het wel weer mooi geweest! We kwamen aan op de haven van Nunukan, hebben hier een hotel met lekkere douche gevonden op 3 min afstand lopen en hebben 's avonds een filmpje gekeken op HBO.
De volgende dag op naar Tawau. Dit bleek een uurtje vragen, en als we nog door wilden naar Sandakan, was dit nog een uurtje rijden.. Maar.. Indonesiers en tijd.. We besloten de boot van 12 uur te nemen, omdat het toch niet ver was..
12 uur boot, werd 1 uur boot. 1 uur boot was blijkbaar 1 uur paspoortcontrole (hier gingen we Indonesie uit, Tawau gingen we Maleisie in), half 2 vertrek. Maar half 2 was eigenlijk 2 uur, en toen nog vertraging, dus we gingen 20 voor 3. En als extraatje was het twee uren varen en de bus naar Sandakan was niet 1 uur, maar 5 uren.. oeps..
Maar..!! Rond 5 uur zijn we aangekomen in Tawau, Maleisie! We waren zo door de paspoortcontrole, ook al was ik dit jaar al in Maleisie geweest, doen ze niet moeilijk over!
De rest van ons avontuur op de weg komt in het Maleisie-verhaal!


Dat was het voor Indonesie. Ik heb het erg naar mn zin gehad in dit land, en zou hier ook zeker nog een keer naar terug gaan. Deze weken waren fantastisch, en er is nog zoveel meer te zien! Jeltje en ik zijn ondertussen perfect op elkaar afgesteld. We beginnen steeds meer dezelfde opmerkingen te maken. “Ik denk dat jij de sleutel hebt..” is een zinnetje dat vaak op precies hetzelfde moment eruit komt!
Dus tijd voor een nieuwe uitdaging in het reisgezeldschap! Morgen halen we Janneke van het vliegveld! Nog meer gezelligheid!! Ze komt 2,5 week mee reizen door Maleisie en Brunei. We reizen de komende weken van hier, Sandakan, naar Kutching (westen van Malaysian Borneo), en vliegen dan de 7e naar Kuala Lumpur! Terug in de voor mij bekende stad, waar veel herinneringen liggen. Janneke vliegt de 9e terug naar Amsterdam, wat Jeltje en ik precies gaan doen daarna, is nog een raadsel, maar we gaan in ieder geval op den duur richting India!

Doeidoei allemaal!!