Great Ocean Road

Nog maar twee weken thuis van Nieuw Zeeland, natuurlijk alweer tijd om er even tussenuit te gaan! Op langs de Great Ocean Road, samen met Leonie!
Vrijdag 26 april zijn we ‘s ochtends nadat ik de kids naar school had gebracht in een die avond ervoor volgeladen met eten en wijn-auto op pad gegaan. We mochten de derde auto van mij gezin mee, wat een mazzel weer! Dus als eerste op naar Geelong, hier hebben we even op de pier gestaan en wat met de zeemeeuwen gepraat. Het was wat grijs weer, dus op naar Torque, Torque Surfbeach. Daar aangekomen klaarde het helemaal op en was het tijd om de slippers uit de koffer te pakken. Hier op het strand hebben we even nagevraagd hoe je deze naam uitspreekt, “Torkie” dus, goed om te weten!
Door naar Bells Beach. Dit is een vrij bekend strand hier, hier worden de bekende “Rip Curl” wetstrijden gehouden (surf..). De zee was ongelooflijk! Wat een woest water! Ik kan me slecht voorstellen dat mensen echt het water in gaan daar, met board dan natuurlijk, toch nog wat houvast.. Het was zeker indrukwekkend deze golven te zien! En super leuk op dit strand te zijn geweest.
Door naar Anglesea, hier moest een golfcourse zijn waar Kangaroos wonen. En ja hoor, tussen de golfkarretjes en de mannen met geruite broeken en petjes, lagen de kangaroes op hun zij te ontspannen en genieten van de zon en de hard sportende mensen.
We zijn op weg gegaan naar Urquhart. We hadden het tempo er weer goed in, net als in Nieuw Zeeland. Hier in Urquhart was een erg mooi strand met grote stenen met lagen en strepen en mooie kleuren.
Langs Airways Inlet zijn we nog even naar de vuurtoren gelopen. In het walvissenseizoen kun je vanaf dit punt walvissen spotten. Er stond ook een bankje met de rugleuning in de vorm van een walvis.
De laatste stop van de dag was Lorne. Hier hebben we een hostel gezocht om aardappeltjes te koken en wijn te drinken, hier hadden we genoeg van! Later zijn we nog een nachtelijke wandeling langs het strand gaan maken en een kroegje in gedoken, wat lui ontmoet en een gezellige tijd gehad!

De volgende dag was de kater toch enigszins aanwezig, na de wijntjes in het hostel en de biertjes in de kroeg.. Maar het was erg gezellig! Daar gaat het om!
De vorige avond had Leonie per ongeluk haar armbad tussen de houten planken laten vallen, gelukkig was dit boven een opberghokje en toen de mevrouw van de receptie het deurtje open deed, lag ie daar mooi te glimmen en te wachten op Leonie. Wat een geluk weer!
Bij het rustige ontbijt deze ochtend werden we vergezeld door een Kaketoe. Toen we beide even naar binnen liepen en ons ontbijt nog op de picknickbank buiten stond, was de ene Kaketoe ineens omgetoverd tot een stuk of 30! Ze zaten overal, op het dak, tafel, bankjes, stoelen, overkapping.. Dat was wel een filmpje waard!
Net buiten Lorne zijn we alweer gestopt bij St. George River. Een heel mooi stukje even de benen te strekken van de 10 minuten rit. Hier hebben we nog een paar Duitse meiden geholpen met het aanslingeren van de auto. Bijzonder verhaal, blijkbaar ging de deur van hun auto niet goed dicht, waardoor het lampje binnen de accu leegtrok ‘s nachts. Dus elke ochtend moesten ze iemand zien te strikken om startkabels toe te laten. Of het verhaal waar is, weet ik niet, maar hoe dan ook, elke ochtend startte hun auto niet..
Bij Kennet River zijn we een wandeling gaan maken om Koala’s te spotten. De eerste zagen we meteen al toen we de auto parkeerden. Deze rustige fluffy knuffelige vriend liep over een takje op ooghoogte. De tak begaf het bijna! Maar hij wist wat ie deed en kreeg het blaadje te pakken waar hij voor ging! Ik wilde hem nog aanraken, dit vond hij niet echt een succes, toen ik mn hand uitstak was hij ineens helemaal bij de les en op zn hoede, terwijl ie daarvoor zich niks aantrok van de foto-makende touristen op 70 cm afstand. 20 minuutjes naar boven gelopen, kwamen we nog een aantal Koala’s tegen. Meestal zie je er maar een tegelijk, want deze diertjes blijken niet echt sociaal te zijn.
Na dit avontuur zijn we doorgereden naar Maits Rest Forrest, waar we een kleine wandeling doorheen hebben gemaakt. Dit was net een elfjesbos! Alles groen en begroeid, en de bomen waren zo gigantisch groot, we kregen het niet eens op de foto. Ik bedacht een panorama foto te maken omhoog, dit lukte prima met Leonie dr camera, dus zo hebben we de dikke hoge boom er een beetje op kunnen krijgen.
Johanna Beach konden we natuurlijk niet overslaan. Dit is het backup strand voor de Rip Curl wetstrijden. Dus ook hier bizarre stromingen en golven!
Door naar het hoogtepunt van de Great Ocean Road, het punt waar de meeste touristen naar toe gaan en dan weer terug, het punt waar je zelfs dagtripjes naar toe hebt waar de mensen uitstappen, rondlopen, zo veel mogelijk door hun lens kijken en klikken in plaats van het echt te zien, en dan weer in de bus terug naar Melbourne, en dan op 1!! dag, het punt wat voor ons ongeveer de helft van de hele rit zou zijn; “The 12 Apostels”. Dit is een rotsformatie in de zee, en vanaf de Boardwalk die erg handig gebouwd is voor de touristen, had dit een erg mooi uitzicht kunnen zijn. Leonie heeft de touristen even geteld, het waren er pak ‘m beet 26136838621, en hierdoor was de sfeer wel een beetje anders dan wanneer je zelf door de natuur loopt naar mooie plekjes toe. Natuurlijk is het ontzettend mooi, maar voor mij was dit niet het mooiste van de Great Ocean Road, we hebben zoveel meer bijzondere plekken gezien dan dit, dit is allemaal wat opgeblazen (wat het natuurlijk ook wel weer grappig maakt).
We zijn nog het strand op gelopen via de Gibbson steps. Heel vroeger zag een man de rotsformatie en dacht dat dat wel een mooi plaatje voor touristen zou kunnen zijn. Hij hakte een trappetje in de rotsen zodat mensen het strand op konden om het te bekijken, deze Steps zijn vernoemd naar de beste man. De 12 Apostels heette vroeger heel anders, een saaie naam, hier moest wat aan gedaan worden, er moest een pakkende naam bedacht worden om touristen te trekken. Je zou zeggen; er zijn 12 rotsen, vandaar de naam, dit is niet helemaal waar, het waren er (als ik me niet vergis) 7, maar het veranderd door de zee ook wel eens. Dus eigenlijk is de naam niet echt ergens op gebasseerd, maar wel lekker touristisch! Een mooie ervaring weer!
Op naar Port Cambell voor een hosteltje. Een vrij klein stadje, waar weinig te kiezen was qua hostels. Het enige wat er was, was een waar we naar een ander hotel moesten bellen, in moesten checken en dan konden we in dat huisje-hosteltje slapen. Een klein houten huisje met een paar kamertjes met uitzicht op de zee. Leonie en ik hadden een eigen kamertje met 6 bedden, er waren nog wat andere mensen, die hadden ook lekker een eigen kamertje. Tijd voor een borreltje en pasta, ons bekende een-pans gerecht van Nieuw Zeeland.
Hierna was het tijd nog even wat mensen op te zoeken, maar de place to be, wat de place to be moest zijn, was verlicht met TL verlichting en de laatste twee mensen liepen er net uit.. Dan maar even een sociaal praatje met de lokale vissermannen, die op de kade stonden te vissen. Heel verhaal gehad, geen idee meer waar het over ging (vis waarschijnlijk..).
Leonie besloot nog even haar niet in bedwang te houden hobby uit te oefenen op dit tijdstip van de nacht; slipper werpen, waardoor haar rechter slipper verdween in de bosjes. Aangezien het donder was, besloten we in de ochtend even op zoek te gaan.

Zondagochtend, tijdens het douchen, is mijn rechterslipper stuk gegaan. Mn hart brak! Niet weer slippers…! Mn trauma van India stak zn hoofd weer op.. En dit deed ons ook herinneren aan de zoektocht die we nog voor de boeg hadden. Na het rustige ontbijt met gedoneerde melk van onze huisgenoten, zijn we naar het bekende bosje gegaan. Leonie de bosjes in “Can I help you with something?”, de boswachtster. “Uhm.. Ik ben gister mn slipper verloren hier..”? Mooi verhaal is het wel, slipper was niet te vinden. Dus onze tocht vervolgde met beide nog een linker slipper..
Langs “The Arch” en “The London Bridge” die in 1990 ingestort is met mensen op de andere kant. Die stonden dus vast op een gigantische rots in het water en moesten met helicopter gered worden. Leonie en ik hebben op de foto ons eigen brugje maar weer even gebouwd.
“The Grotto” en “Halladale Point” waren we echt hoogtepunten van deze mooie kustlijn! Overal langs deze kust zie je die gigantische rotsen in het water, maar hier (verder dan de 12 apostels) is de ervaring compleet anders. Bij Halladale Pont kon je nog helemaal de rots op lopen! Dit was een super mooi punt, echt een hele vette ervaring! De woeste zee die bij de rosten opspatte! Wauw! Hier die ik wel wat fotootjes van erbij.
In Allinsford konden we Cheeseworld niet overslaan natuurlijk. Hier hebben we nog wat lekkere kaas gekocht, een stukje voor Jeltje ook als bedankje voor de spulletjes in Nieuw Zeeland, want die zouden we die avond gaan meeten!
Nog een snelle stop bij Logans Beach, waar in het walvissenseizoen de wavissen hun broedplaats hebben. Nu was er weinig te zien. Toen was het tijd voor Warrnambool, waar Jeltje de laatste weken heeft doorgebracht! Hier heb je een aantal uitzichtpunten, zoals “Breakwater” en “Thunderpoint”. De auto is op breakwater helemaal nat gespoten door het opspattende zeewater, en wij hebben elke dag de hele dag het dakraampje open!
Op Thunderpoint hebben wij een lekkere koude-kliekjes-hap pasta gegeten en Jeltje gebeld! Een stukje rondgelopen en op naar jeltje dr Backpackers! Altijd leuk dr te zien! Gezelligheid alom! Heerlijk!
We besloten nog even het stadje in te gaan voor wat goedkope slippers, bij voorkeur twee rechter slippers.. En wat stokbrood voor bij de kaas! Wijn was nog genoeg in de koelbox achter in de auto. Het was een erg gezellige avond, alleen maar gekletst! Zoveel gepraat! Nog aardappels gekookt zelfs! En natuurlijk wortels van Jeltje gegeten, want Jeltje werkte momenteel in een worteltjes fabriek, dus die moesten we even proeven! Het was een heerlijke onvergetelijke avond! Wat ook nog vast gelegd is op een hilarisch filmpje! (misschien te zien op aanvraag..:P)We hebben de avond afgesloten met een verfrissende dip in de zee! We moesten toch een keer het water in!

De volgende dag begon de dag weer vroeg. Eigenlijk moesten we voor 10 uur uitchecken, maar ze deden hier niet zo precies over, aangezien we bij Jeltje hoorden (Jeltje werkt ook in de backpackers, voor goedkope accomodatie, goed geregeld Jeltje!).
Eerst maar even een rustig ontbijtje met voor mij een kopje koffie. Jeltje en Leonie gingen thee halen, ik zie ze al helemaal voor me “Yvonne heeft koffie nodig.. Ja, ze drinkt melk en suiker in dr koffie.. Hoeveel van deze instant-poeder gooi je er eigenlijk in? Beetje mixen.. Zo wat..”
Het was een trage ochtend, maar rond 11 waren we dan toch gepakt en gedouched en klaar om te gaan! De koelelementen weer uit de vriezer in onze koelbox gedaan, erg handig! En wederom afscheid van Jeltje! Maar deze keer niet erg lastig, want ze zou volgende week al naar Melbourne komen, en dan bij mij slapen!

On the road again, op naar Towerhill reserve, een natuurgebied waar buiten touristentijden ook gejaagd mag worden op eenden. Het was een soort safari gevoel, in de auto door het park rijden. Alleen in tegenstelling tot safari in Afrika, kon je hier overal waar je wilde even uitstappen voor wat kiekjes of een close-up van de gespotte dieren. We liepen naar een uitkijkpunt toe, natuurlijk omhoog. Goed idee met deze fixe kater! Maar het was het zeker waard! Onderweg druk kletsende zag ik ineens een Walabi twee meter naast ons zn ding doen! Wow! Zo dichtbij! En we zagen Emu’s en Koala’s, en waarschijnlijk hebben we een Mannetjes Emu gehoord. We hoorden een erg vreemd geluid, en toen ik later in de shop vroeg wat we hoorden (“It sounded like a crocodile..” Iedereen in de shop keek om en begon te gniffelen.. “I know it’s probably not, but had about the same noise..”) vertelde de man het een en ander over Emu’s, erg interessant, niks van onthouden..
Door naar Port Fairy. Hier hebben we onszelf getracteerd op een lunch bij The Hub, een café’tje. Het behulpzame vrouwtje van de tourist info gaf de tip naar Griffiths Eiland te gaan voor een leuke wandeling, dus op pad gaan we! Nog even wat kiekjes van het oude wild-western-stadje en op naar de Difficult Walk op Griffiths Eiland! Onderweg op het eiland stonden allemaal bordjes met informatie, wat erg leuk was, want we liepen daar, vroegen ons van alles af en vervolgens gaven de bordjes het antwoord! Goed in elkaar gezet! De wandeling was inderdaad niet voor oude mensjes of rolstoelen, we moesten namelijk klauwteren over heuveltjes en de schoenen uit op het strand, aangezien het water tot de rotsen kwam en je er niet onderuit kwam nat te worden.
Cape Bridgewater nog even op het strand gekeken. Volgend de Lonely Planet moest dit een erg bijzonder mooi strand zijn. Wij waren het er vandaag niet mee eens. Wel leuk nog achter de vogels aangerend! In Portland had Leonie een couchsurf adresje gevonden, maar omdat het nog vroeg was besloten we iets verder te rijden naar de Patrified Forrest en de Blowholes. Het versteende bos, erg indrukwekkend! We liepen door een maanlandschap met kleine kraters, geen idee wat het was of waar we uitkwamen. Na een kleine wandeling kwamen we bij soort boomstammen gemaakt van zand, doordat de wind het zand opblies ine en soort kolk, en het zoute zeewater.. Erbij.. Ofzo.. Versteende er iets.. Tot soort buizen omhoog.. Sommigen waren afgebroken en zag je alleen de ringen op de grond, wat net kleine kraters leken. Erg bijzonder verhaal! Ik begreep het niet helemaal, maar het was wel erg boeiend om te zien! Er zijn ook maar een paar plekken in de wereld waar dit gevormd wordt door de natuur.
Goed, klaar met de tourist uithangen, op naar de couchsurfers! Ze bleken een paar km uit de stad te wonen, de kant op waar wij heen waren gegaan. Dus goed opletten of we een straatnaam tegenkwamen die in de routebeschrijving stond.. En ja hoor! We waren er zo!
Het was een iets ouder stel, ergens rond de 60. De kinderen al lang het huis uit en veel ruimte over. Ze hadden tot nu toe al meer dan 80 coucjsurfers gehad en vinden het erg gezellig wat mensen in huis te hebben! Overal werd voor gezorgd, gekookt, wijntjes, vermaak, fijn schoon bed, handdoeken.. Wat een lieve mensen! Zo gastvrij en zo’n vertrouwen, ik hou ervan!
De volgende ochtend mochten we ook als laatste het huis uit, zij moesten gewoon werken. “Have an egg, they are fresh from the chickens!”
Ze wilden wel een foto van ons, want ze wilden een bord aan de muur maken van alle couchsurfers die waren geweest! En aangezien het vandaag Koninginnedag is, waren wij al in ons Rood-Wit-Blauwe outfit gehesen! Leuk voor de foto, en leuk voor het Queensgevoel van de hele dag!

Overdag was het een vrij saaie dag, we moesten terug naar Melbourne, want morgen was weer een werkdag (helaas..). Vijf uren terug rijden over een saaie weg. Tussendoor nog even onze stoeltjes uitgeklapt bij een meer, om de laatste restjes eten te nuttigen voor de lunch. Rond half 4 waren we in Melbourne. Auto teruggebracht, spullen in huis en op naar de trein! Tijd om wat Nederlanders om ons heen te verzamelen! Die waren er genoeg op Federation Squere! Hier werd namelijk op het grote scherm life de Koningin en nieuwe Koning en Koningin uitgezonden! Met het tijdsverschil berekend, was dat hier 6 uur ‘s avonds. Allemaal mensen in rood-wit-blauw en oranje en allemaal Dutchies om ons heen, wat een gezelligheid! Biertje erbij!
Rond 11 uur hadden wij de leg wel uit, kapot van het hele weekend! En nog een uur terug naar Glen Iris.. Middennacht raakte mijn hoofd het kussen en viel ik als een blok in slaap, om nog even zo’n 7 uurtjes te pakken voordat ik de volgende dag weer energievol kon zijn met de kids en lekkere bakjes koffies kon zetten bij de Milkbar..