Argentinië

Miércoles quince de enero. Of te wel, woensdag 15 januari, het vertrek uit Friesland! Gister m´n backpack ingepakt, het was even keuzes maken, maar heb het terug kunnen brengen naar 11 kg!
Vandaag hebben heit, mem en Johannes mij naar Gennep gebracht, waar mn reisgenootje Nick woont. We vliegen van en naar Düsseldorf, wat 3 kwartier rijden is van Gennep, dus vandaar een dagje eerder Friesland uit. Onderweg nog even met z´n 4ren bij de Mc gegeten! Dat was echt lang geleden dat we dat hadden gedaan!
Bij Nick aan de koffie met Limburgse appelvlaai, en toen was het moment daar om heit, mem en Johannes uit te zwaaien, beetje apart omdat je meestal zelf uitgezwaaid wordt als je weg gaat..
Nick heeft op deze laatste avond in Nederland nog even hutspot gekookt! Erg lekker! En ´s avonds een kopje ´slaap lekker thee´, want we waren best een beetje gespannen.
De volgende ochtend werd ik half 4 wakker gemaakt en mn eerste woorden waren ´Moet ik al opstaan?´ Waaop Nick volmondig en zonder twijfel ´JA´ op antwoordde.. Okey, op naar Düsseldorf om vervolgens over te stappen op Madrid en door naar Buenos Aires. Wat niet zonder slag of stoot ging, we zaten op Madrid namelijk vast in de lift. Binnen een minuut begon een hoogblonde vrouw in legging te hyperventileren en een man met dikke donkere wenkbrouwen de twee glazen deuren uit elkaar te trekken. Maar gelukkig was er iemand aan de andere kant van de speaker die behulpzaam iemand op ons af zou sturen. Dit was uiteindelijk niet nodig, want met wat mannenkracht was de deur zo open en hoefden we alleen een drempeltje op te stappen!

Buenos Aires! Warmte! Taxi gedeeld met twee Duitse vakantievierders en voor we het wisten lagen we midden in de nacht in ons stapelbed in onze prive kamer met balkon in hartje BA!
Vrijdag, mooie dag de stad te verkennen. Maar eerst een douche, even lekker haren wassen, handdoek bij het hostel inbegrepen. Ze waren alleen niet zo enthousiast over afgevend rood haar in combinatie met witte handdoeken..
Plaza del Mayo, het stadscentrum, Casa Rosada, waar Evita gezongen heeft, met gratis rondleiding (waar we overigens te laat voor waren want we zaten te chillen in de binnentuin, maar gelukkig mochten we nog bij de Engels sprekende guide aansluiten..), tortilla´s gegeten bij een straattentje bij een parkje en natuurlijk m´n eerste armbandje gescoort voor de nieuwe verzameling!
Deze dagen waren rond de 38 graden. We kwamen er al snel achter dat in die hitte je zo weinig mogelijk of zo langzaam mogelijk dingen moet doen tussen 12 en 4. Dus op zoek naar een parkje om op een kleedje te niksen. Helaas was dat in het desbetreffende park verboden, dus besloten we bij een gebouwtje met trapje neer te ploffen. Voor we het wisten warden er allemaal kunstwerken op het trapje uitgestald en kwam er een vrouw naar ons toe, verontschuldigen dat ze onze rust verstoorden. Ze legde uit dat zij met z´n allen eens per maand schilderen en tekeningen maken in de stad. Het zijn de ´Urban Painters´. Ze vertelde dat die overal ter wereld zitten, waarschijnlijk ook in Nederland, in kon dit wel opzoeken op facebook, zei ze! Super grappig om te zien!
Maar tijd om te gaan, we wilden nog naar La Boca (wat ik de hele tijd verwarde met baco, snap er niks van..). La Boca is een wijk in het zuiden van Buenos Aires waar veel kleur aanwezig is en overal op straat de Tango wordt gedanst! Wat een creativiteit in deze wijk! Overal kleuren, haakwerkjes om bomen en paaltjes, dansen, muziek, markt met zelfgemaakte spulletjes..! Helemaal mijn ding! Helaas waren we vandaag net te laat voor het spektakel, het was net afgelopen, dus was het noodzakelijk morgen weer te gaan! Wat een straf..!
Eerst tijd om wat te eten. In de bus hierheen zag ik uit het raam, iets buiten de toeristenwijk, een hoektentje met ´Pasta Natalia´, dat leek ons wel wat! Hier in Argentinië is er zoveel Italiaans te eten! Overal pizza en pasta, Walhalla!! Daarnaast veel lichtgevend, plastic eten vol kleur- geur- en smaakstoffen, waar je je bij afvraagt of er nog wel iets inzit wat niet met of van chemicalien gemaakt is. Wel mooi om te zien, die heldere kleuren bij elkaar!
We liepen het winkeltje in en het eerste wat opviel waren de plafondhoge tralies voor de balie. Eerst was het wat aftasten, wat gaan we doen, kunnen we hier wel iets halen en meteen opeten.. Het leek namelijk op een soort bakker of slager, maar dan van pasta! Walhalla! Maar het vrouwtje achter de tralies was super lief en stelde allemaal vragen! De pasta werd afgekookt door dr vriend, die in die 8 minuten ook even kwam kletsen! Nick was druk in Spaans gesprek met haar! Ik kon alles verstaan, met een af en toe Si, Bueno en Comprendo tussendoor, reageren in zinnen is nog wel wat lastig. Maar ik geef mezelf een schouderklopje dat ik na 7 superlessen in Leeuwarden al hele conversaties kan verstaan! Bedankt Manon en studiegenootjes!
Met de verse pasta, in ruil voor een paar Pesos en een email adres, zaten we op het stoepje in de zon, even een selfie, te genieten van alles om ons heen. Wat helaas vrij snel verstoord werd door een random man met weekendtas die ons kwam waarschuwen voor de buurt. Hij zei dat hij politie was, waarschijnlijk net klaar met zn shift, want er was weinig politie aan deze man, en vertelde dat we bekeken werden door jongetjes op de hoek van de gevaarlijke dwarsstraat. Dus in de benen met de take-away pasta, op naar de bushalte in La Boca.
Zondag, tijd om keuzes te maken, waar gaan we heen en hoe. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en bustickets gekocht voor 100 euro naar Puerto Iguazu. Gelukkig met de nachtbus, dus tijd zat om nog even naar La Baco te gaan om de wijk in volle glorie te bekijken! Wat een feest en wat een amusement! Ik kon er geen genoeg van krijgen! In de kleine huisjes kon je naar binnen en boven naar kleine winkeltjes, waar we een lief oud stelletje met een winkeltje tegenkwamen. Met een brede glimlach liet het vrouwtje alles zien en besloten we hier onze pot-beurs te halen. Ik kon moeilijk weg te gaan zonder dit vrouwtje wat toe te stoppen.

Die avond was het tijd voor de 18 uur durende nachtbus naar Puerto Iguazu. Het klinkt vrij lang, maar het was ontzettend relaxt! Ik heb beter geslapen dan in het hostel! Heerlijk dekentje, bedje, eten werd gebracht, filmpje erbij, koffie op bed in de ochtend.. De tijd was zo om!
Toen mn backpack onder uit de bus werd getrokken, vond ik het al wat bijzonder dat de flightbag open stond en toen ik de hoes ervan af trok, was het nog bijzonderder dat de klep open stond, de rits aan de voorkant open was en mn kleding in de hoes zat in plaats van in de backpack. Toen viel het kwartje, iemand had iets proberen eruit te halen.. Of erin te doen! Ik baalde hier even stevig van, maar het enige wat ik op dat moment kon doen was backpack op en naar het hostel om alles te bekijken en uit te pluizen. Er zat in ieder geval geen extras in, en mocht er wat weg zijn, is het niet belangrijk want ik mis niks. Zo wel, dan scheelt dat weer wat gewicht! Dit liep dus met een sisser af! Pffieuw!
We hadden twee bedden in een dorm geboekt bij mensen thuis, geen aparte keuken of douches. Dit was een andere ervaring, maar ik kon het erg waarderen. Ik vind het dan ook steeds vervelender worden dat ik geen gesprek in het Spaans aan kan gaan! Dus elke dag oefenen, de weg vragen, iets bestellen, alles!

Puerto Iguazu was een verademing! Na de grote stad, is deze ruimte om me heen erg fijn! Niet te groot, alles te belopen, dat blijf ik het prettigste vinden! Het dorpje ligt aan de rivier Rio Iguazú, waar aan de andere kant Brazillie ligt. Een wandeling langs de waterkant met uitzicht op een compleet ander land met andere taal!
Erg handig is dat je hier in hostels zelf kunt koken. Argentinie is best prijzig, maar er zijn wel restaurantjes te vinden die redelijk goedkoop zijn, maar zelf koken kan ook zeker uit! En je verwacht het niet, maar ik heb gekookt!

De volgende dag, een mooie dag voor de wandeling door Iguazu Falls. Het eerste waar mn oog op viel waren de grote dieren met lange snuit die in bosjes op je af kwamen rennen. Mijn eerste reactive was ´aaauuw aaibaar!!´, maar als snel haalde de grote van het stel uit naar mn plastic tas waar mn waterfles in bungelde. Ah, op jacht naar eten, wat natuurlijk bij de mensen te halen valt! Volgens betrouwbare bron die ik later een foto heb opgestuurd, zijn dit neusberen. Met als extra info; als je 1 ziet zijn er vaak meer.. Wat zeker niet te ontkennen was, deze neusberen hadden ook kleine neusbeertjes bij zich om te laten zien hoe je je voedsel verzameld in de grote mensen wereld.
Voor ik het wist had ik het volgende natuurwonder aan me hangen. Deze grote vlinder vond mijn paarse zoute shirtje erg fijn om op mee te liften, en bleef een half uurtje op mn buik hangen. Nog even een kleine crime en een bord met ´verboden toegang´ op de weg gezet, maar toen we merkten dat dit toch wat verwarring schepte bij mensen achter ons, hebben we het toch maar weer aan de kant van het pad terug gezet.
Tijd om watervallen te zien, en die waren er! Zo groot, hoog en vooral veel water! Met daarbij veel regenbogen, zelfs dubbele! Ik was erg onder de indruk van deze plek, wat een energie! Des te verder je loopt, de mooier het wordt! Tot op het hoogtepunt van het park; de ´Garganta del Diablo´of tewel ´Devils throat´, wat de perfecte naam voor deze plek is. Er was een boardwalk gebouwd van iets meer dan een kilometer over de bovenkant van het meer om boven de watervallen uit te kunnen kijken en te kunnen zien hoe het water naar beneden klettert. Lopende over de brug is het bijna onvoorstelbaar dat er zoveel water naar beneden valt verderop, en met zoveel kracht! Het is eigenlijk niet te omschrijven en ook niet vast te leggen op fotos, wat vaker zo is, je moet het meemaken.

Nederlands als we zijn hadden we natuurlijk broodjes mee. Backpacker als ik ben had ik een pot jam en een spork mee. Helaas was op het moment dat ik een broodje wilde smeren mn pot jam half leeg, en dit was niet opgegeten door de neusberen. Het viel me nog mee dat ik niet steeds achtervolgd werd door deze hebberige want-it-all´s of een zwerm bijen.. De halve inhoud zat namelijk in mn rugzak heerlijk zn weg te vinden tussen mn t-shirt, handdoek en slippers. Tijd voor een wc bezoekje dus, om het mooie helder roze spul uit te spoelen.

Tijd om een dagje bij te komen met deze warmte. We zijn gewisseld van hostel, nu met zwembad erbij. Die avond kon ik niet zo lekker slapen. Dit hele ´ik ken weinig Spaans en kan geen vraag stellen´ zat me erg dwars. Er moet dus een nieuw plan komen! Zoals Jeltje zou doen; denken in praktische oplossingen.. Na wat nadenken over mogelijkheden in plaats van problemen, gaat het alweer zoveel beter! Toch maar verdiepen in een talencursus.
Tijd om een land op te zoeken waar Nick en ik beide de taal niet spreken, Brazillie! We zijn hier zo dichtbij en het blijkt dat je makkelijk met de bus de grens over kan! Stempeltje om Argentinie uit te gaan, stempeltje om Brazillie in.. te.. gaan.. Was dat de grens alweer? Zouden we niet even een stempeltje halen? Oeps.. ietswat te laat.. Wat dus betekend dat we illegaal in Brazillie zijn! Meerdere opties waren mogelijk, naar de politie, geen idee hoe die zullen reageren, meteen terug gaan en verhaal doen, of eerst onze dag doorbrengen in Brazillie en op de terugweg hopen dat de bus weer zo door rijdt en we zo een entre stempel van Argentinie kunnen halen, met het idee dat we gewoon 5 uren tax free hebben geshopt op de grens.
Het laatste leek ons de beste optie. Aangezien dat de Lonely Planet ook aangaf dat je echt moet aandringen te stoppen bij de grens (wat toch lasting is met chauffeur die alleen Portugees spreekt), zou de bus op de terugweg ook weinig moeite doen om te stoppen.

Een dagje Foz do Iguacu! Het stadje was weinig aan, maar het armbandje mocht niet missen! Nog even een het typische Brazilliaanse drankje Carpariña, wat veel alcohol en lime bevatte, en tijd om als illegalen de grens weer over te gaan. Ons logisch nadenken werpt zo zn vruchten af, entree stempeltje Argentinie en we waren een paar uur van de wereld verdwenen. Maar hebben een erg leuke dag in niemandslans gehad!

Tijd om dit prijzige land te verlaten, met de bus 5 uren naar beneden, naar Posadas, waar we de grens naar Paraguay zijn overgestoken. Het plan was eigenlijk naar het westenh te trekken, naar Chille, maar verhalen trokken ons minder, budgetproof was het ook niet, en via Paraguay richting Bolivia is ook een mooie route!

Tot zover de eerste week, Argentinie! Erg veel lieve mensen, allemaal erg behulpzaam, als je om de weg vraagt lopen ze een stuk mee. Ze waarderen het erg als je Spaans probeert en waarderen het erg als je het wilt leren.

Ik ben benieuwd wat Paraguay zal brengen…!