Paraguay

Op naar het avontuur in Paraguay! Na een prima busrit zijn we beland in Encarnacion, waar, hadden we van horen zeggen, pre-carnaval gevierd zou worden. En volgens de perfecte bron, de Lonely Planet, zou dit het kleine Rio zijn! Niet te missen, zoals het beschreven werd. Dus ja, dan moet je er heen natuurlijk!
We werden in ons hostel 'Casa de la Y' ontvangen door onze hostes Yolanda, een oud vrouwtje die lekker langzaam en veel Spaans spreekt.
Eerste namiddag eerst maar eens op zoek naar geld! Langs het water, waar aan de andere kant Posadas ligt, het stadje waar we Argentinie uit zijn gegaan, Encarnacion in en met onze hongerige buikjes op zoek naar Habib's, die volgens onze best betrouwbare bron de beste locale specialiteit verkoopt 'Lomito Arabe', oftewel een soort Kebab! We zaten buiten, droog onder het afdakje, met de knoflook overal, te kijken naar de ontwikkelende watervallen op straat. Met andere woorden, het regende flink! Toen het iets minder werd, was het tijd terug te lopen. Maar de regen haalde ons in en we werden gedwongen een barretje in te rennen en een biertje te bestellen en af te wachten tot de storm ging liggen. Wat eigenlijk niet gebeurde, dus na een tijdje de regen in en dapper teruglopen naar Yolanda.

De volgende ochtend tijd om even rustig aan te doen. Beetje kletsen met onze roommates, een stel uit Brazillie en een ouder stel uit London, Phil en Steph.
Tijd voor sightseeing, de 'Misiones Jesuiticas Guaranies'. Dat is een voor google, want de verhalen zijn niet helemaal helder. De bus ernaar toe hadden we zo gevonden, een stel uit Denemarken haakte aan die super blij was dat Nick Spaans spreekt. Het was leuk hier even te kijken en wat kiekjes te maken op trappen waar je eigenlijk niet op mag..
Voor die avond zou ons oude vrouwtje Yolanda koken. Toen we terug kwamen stond te al uren in de keuken! We mochten even in de keuken kijken, ze legde uit wat alles was en hoe ze het maakte. Zo leuk!
Super gezellig gegeten met onze nieuwe vrienden Phil en Steph. De hele avond met wat biertjes uit de koelkast van Yolanda buiten gezeten en gekletst! Tegen middennacht was de keuze daar; de volgende dag niet gaan maar uitslapen en nu naar een rockfestival op het strand.. Of rustig aan richting bed en morgen in de bus verder.. Hmm.. What te do..
Lopend naar het strand kwamen we weinig muziek tegen helaas, dus even wat rondvragen. Volgens een nog betrouwbaardere bron dan eerder was het festival op een ander stranje, maar 4 blokken lopen.. Phil vertrouwde het niet echt en stelde voor in een taxi te gaan, en met Nick zn Spaanse tongval, had ie deze ook nog af kunnen dingen! Vamos! En gelukkig zaten we in een taxe, want er waren zo lang onderweg dat we dachten weer in Argentinie te zijn aangekomen!
De t-shirts van Canibal Corps en Iron Maiden gaf weg dat we gearriveerd waren op plaats van bestemming! Ik vond het helemaal leuk! De band was zo slecht, maar zo leuk! We vroegen biertjes in plastic bekers, mn mond viel open, zulke grote plastic bekers had ik nog nooit gezien! Zeker de moeite waard mee te nemen en een mooie Facebookpost van te maken in de ochtend!
Met de blote voetjes in het zand hebben we staan headbangen, zoveel plezier gehad!

Aangezien we ons vertrek een dagje hebben uitgesteld was het tijd voor een goede uitkaterdag! Beetje blog typen, puzzelen, en natuurlijk fastfood! Maar deze keer geen Mc, maar Burgerking, waar Phil en Steph helemaal los gingen op het feit dat Nick en ik beide de augurk niet lekker vinden op de burger.

Tijd voor vertrek. Ik had een erg goede klik met Steph, dus was een beetje verdrietig te gaan. Maar we hebben natuurlijk mailadressen! En later in Paraguay hebben we nog wat updates naar elkaar gemaild, super leuk!
Bus naar Asuncion, goed te doen, hostel goed te vinden. We hadden het perfecte hostel 'Urbanian' geboekt. Een hostel wat net 3 maanden geleden geopend was. De eigenaresse kwam zich voorstellen en de meiden van de receptie hebben ons super goed geholpen met het uitzoeken van onze uitdagende trip de Chaco in. Maar eerst, de stad bekijken!
Het verhaal is dat de overheid het wonen in de stad zo duur maakte, dat mensen allemaal in buitenwijken zijn gaan wonen, waardoor er zoveel leegstand is in de stad dat alle grote gebouwen ingevallen en verlaten zijn. Beetje ghosttown wanneer het wat schemerig wordt.
We zijn langs een oud treinstation gelopen, wat nu voor touristen te bekijken was, we zijn niet naar binnen gegaan. Toen we er langs liepen, kwamen we een steiger tegen! Yes! Sneaky even over de muren gekeken!
We zijn langs het water gelopen waar we weer Argentinie aan de andere kant konden zien. Grappig dat je hier op zoveel plaatsen andere landen kan zien!
Langer dan een dag hoef je hier ook niet rond te lopen. Maar ik vind als je toch moet overnachten in een stad, kun je net zo goed een kijkje gaan nemen.

Nadat onze super behulpzame receptiemeid alles bebeld en opgeschreven had, was het tijd om naar Filadelfia te gaan, een klein dorpje waar Duitse menonieten wonen, wat erg interessant is, mooi google vraagje. Tientallen jaren geleden is er een groep mensen uit Friesland (Ja, specifiek Friesland, ik kwam zelfs dingen tegen in het museum uit Friesland!), Duitsland en Rusland vertrokken op zoek naar een stuk land waar ze konden wonen zoals ze dat wilden. De regering van Paraguay wilde hun dit stuk land wel lenen. Het viel toch flink tegen op deze grond iets te bouwen en hebben het best pittig gehad het op te bouwen tot wat het nu is. Daarnaast had de regering eventjes vergeten erbij te vermelden dat er ook nog lokale bevolking woonde op dat stuk land, aldus de mevrouw van het informatiecentrum, en moesten ze tot een overeenkomst zien te komen.
De weg erheen was prima, uurtje of 10 in de bus en toen werden we voor ons hotel 'Florida' uitgezet. Van de perfecte dorm in Asuncion naar deze uberdorm in de Chaco! Bang om de ventilator aan te zetten omdat er vanalles af kan vallen of het ding in zn totaliteit, ter zelfbescherming niet onder het bed kijken en absoluut willen slapen in je eigen slaaphoes! Heerlijk!

De volgende ochtend was het tijd om een tripje te boeken. Ik had gelezen in de bron dat het museum tot half 12 open was, dus besloten eerst die te bekijken. De meneer van het museum verwachtte ons al.. Blijkbaar had de tamtam goed getrommeld en wist iedereen dat we zouden komen! De meneer van het museum stelde voor eerst naar de touristeninfo te gaan, aangezien deze ook om half 12 dicht zou gaan. Blijkbaar staat alles stil voor Siesta, het stadje ligt plat op dat tijdstip! Dus in sneltreinvaart bij de touristeninfo gebeld met onze gids Katy en afgesproken om 5 uur, het museum door, en stipt half 12 stonden we op straat.
Dan maar even wat eten halen, snel, want ook de supermarkt stond stil op dit tijdstip, en chillen bij het zwembad, het was zo warm namelijk, dat lopen, en vooral lopen in de zon, eigenlijk niet langer dan 10 minuten te doen was. De supermarkt was alleen al de moeite waard heen te gaan voor de bon die je bij de kassa krijgt. Er word een A4tje uitgeprint, met 2 versies van de bon erop geprint, deze wordt professioneel door midden gescheurd door de kassiere en krijg je mee voor je scrapbook!
5 uur zaten we klaar bij de receptie voor onze afspraak met Katy. Ergens in de communicatie is er ergens iets niet helemaal hetzelfde geweest, want Katy bedoelde dat ze ons de volgende ochtend om 5 uur op zou pikken en ons mee zou nemen op een trip. We hadden geen idee hoelang, hoeveel Guarani of waar we heen zouden gaan. Dus dit nog maar even aan de telefoon gevraagd en akkoord gegaan, aangezien dit toch hetgene is waarvoor we hier ook zijn gekomen.

Het was vrij vroeg bedtijd, want in deze hitte ben je ook snel moe, PLUS, de volgende ochtend zou Katy rise and shine op de stoep staan.

5 uur in de ochtend, Katy was mooi op tijd voor ons tripje. Ik had nog geen koffie gehad en sliep nog half, dus was blij dat Nick voorin ging zitten en dapper het gesprek aanging in het Duits!
Lekker rustig achterin zat ik naar buiten te staren en wakker te worden. Het was nog super donker, en daar zagen we ons eerste wildlife! Een hertje! Na een tijdje rijden werd het tijd de auto uit te gaan en door de natuur te lopen. Door de takken en spinnenwebben op zoek naar een vijvertje waar de wilde dieren vaak zo vroeg in de ochtend kwamen drinken. Op onze hurken zaten we rustig af te wachten langs de waterkant, maar helaas naast de steekmuggen en spinnen geen grotere dieren gezien hier. Onderweg naar de auto zag ik ineens twee lichtjes. Bij het water had ik ook lichtjes gezien, wat, dacht ik, vuurvliegjes waren. Maar deze lichtjes waren precies 2 die precies op dezelfde manier beweegden en soort van ons aanstaarden. Het bleek een wild cat te zijn! Score!

Nog een stuk doorgelopen toen de zon bijna op kwam. Er waren veel muggen en Nick is helemaal lekgestoken..!
Ik dwaalde een beetje af naar wat water en zag ineens een slang! YES! Slang gespot! En wel op 20 cm afstand van mn voet! Katy kwam kijken en schrok zich rot..! Deze slang bleek niet geheel ongevaarlijk.. Met andere woorden; als de slang me had gebeten had Katy me een electroshock moeten geven en binnen 30 minuten in het ziekenhuis moeten droppen..! Oeps.. Alsnog was ik enthousiast over mn vonst!

Ondertussen was de zon op en was het tijd voor ontbijt en behandelen van Nick zn Andesgebergte in zn nek en op zn kuiten. Katy had tostis en koffie meegenomen, mn heldin! Ik dwaalde nog wat rond, kwam minikikkertjes tegen van een cm groot, bad guys in kinderfilms die in het echt maar én duim groot zijn en was ik op jacht naar de vogels die ik uiteindelijk niet heb kunnen vinden.
Nog maar een wandelingetje. Aan de hekken zag ik coconnen met vlinders die met de zonsopgang uitkwamen! Sommigen waren nog aan het wurmen en andere zaten te chillen in de ochtendzon en te wachten tot ze opgedroogd waren en uit konden vliegen! Onze gids Katy zei “You’re a good hunter!” Score!

Het was tijd een kijkje te nemen op de Range van Katy. Het hek moest open en we moesten door de groep koeien rijden. Alleen was het hek al open en was er een ontsnapt! Maar Katy maakte zich geen zorgen en zei dat haar man het wel zou fixen. Dus de auto erdoor en het hek eerst maar dicht. Bij de paarden was het tijd voor Yerba Mate, oftewel koude mate, en mate is een soort kruidenthee. Mensen drinken het hier erg veel om scherp te blijven en het is goed in de hitte. Iedereen heeft zn prive kop en rietje en loopt rond met een thermoskan met water.
Ik vond Katy erg leuk, ze kletste gezellig en vond het ook erg gezellig ons alles te laten zien en te vertellen! Ik heb een erg leuke trip gehad! Ook al hebben we niet veel groot wildlife gezien, ik heb me met de kleine dingen erg goed vermaakt, wat ook erg belangrijk is!

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Voor nu was het tijd om Paraguay te verlaten en de lange rit naar Bolivia aan te gaan.
We hoefden pas rond 2 uit te checken, dus eerst een middagdutje, want we waren vroeg op en het wordt een lange avond.
Na het onbeperkte pizzabuffet was het tijd aan de weg te staan zwaaien naar de bus die ons mee wilde nemen naar Mariscal. Half 10 kwam de bus er aan, maar we vonden het niet erg wat langer te wachten, want in Mariscal zouden we nog wat uurtjes te gaan hebben.
Na hardhandig wakker gemaakt te zijn in de bus, warden we er in de middle of nowhere in de middle of the night uitgegooid. Toen de bus wegreed was er echt helemaal niks. Toen ik me omdraaide zag ik grote hoge hekken met prikkeldraad er bovenop en een aantal honden erom heen. Op het bord stond iets met Adouana, dus de douane. Hmm.. De verhalen klopten niet echt allemaal. We zouden op een station eruit gezet worden en we konden daar binnen wachten met bewaking om ons heen en stoelen waar we op mochten zitten. Maar hier was niemand en niks, behalve hekken en de douane erachter. Totdat we iemand achter het hek zagen, die moesten we hebben. Hij zei dat de bus hier vannacht langs zou komen en dat we daar op konden wachten. Ongeveer 3 uur ’s nachts, of 4.. of 5.. of 6.. 7.. Eigenlijk wist ie het niet echt. We zijn tegen het hek gaan zitten, want we mochten niet naar binnen, en hebben het verhaal even doorgenomen. Dus geen busstation, maar er kwam hier wel een bus. Geen stoelen, maar wel iemand die de douane bewaakte. Er was weinig mogelijkheid nog naar een station te gaan en de vraag was ook nog maar of de bus daar wel langs zou komen, aangezien het een non-stop bus was vanaf Asuncion (Paraguay) naar Santa Cruz (Bolivia), wat wij er van begrepen hadden.
Aangezien we een station verwachtten, hadden we niet veel water en eten mee, oeps.. Maar enige optie; rustig aan de tijd uitzitten tegen het hek op de grond tussen de sprinkhanen en torren. Ik voelde me op een gegeven moment een deel van de omgeving worden! Blend in!
Wat ik in het begin wel wat vervelend vond waren de heen en weer rijdende scootertjes. We konden niet goed bedenken waarom die de hele tijd heen en weer reden en ik voelde me er niet gerust onder. Maar na een half uurtje en nog steeds niemand die ons lastig kwam vallen, vertrouwde ik er al wat meer op dat het wel wat mee viel allemaal.
Wachten wachten.. wachten… Wachten wachten.. rustig aan puzzelen.. rondje lopen.. wachten..
En eindelijk kwam de bus 5 uur aan! Aangezien dit de douane was, moest iedereen eruit, langs de stempelpost, waar ineens mensen waren die stempels zetten, en allemaal weer in de bus. 6 uur in de ochtend, eindelijk konden we slapen.. Maar niet voor heen lang, want rond 9 mochten we er weer uit, met tassen en backpack en al, voor een K9 check.
Alle tassen op een rij op het stoepje en de hond er een paar keer bij langs. Daarna alle tassen nog open en werd het persoonlijk gecontroleerd. My meneer leek mn backpack aardig georganiseerd te vinden ”Muy bien!”
Alles er weer in.. Volgende stop, 100 meter verder, een formuliertje invullen, en weer in de bus. Weer een stuk verder eruit voor nog meer formuliertjes, maar nu gele en met wat meer vragen. Hier kregen we ook de stempel van.. Bolivia!!